All-New Wolverine 001
วันวางจำหน่าย : พฤศจิกายน 2015
เรื่องโดย : Tom Taylor
สำนักพิมพ์ : Marvel comics
x-23 ถูกสร้างมาเพื่อเป็นอาวุธ ตลอดเวลาเธอเป็นได้แค่นั้น แต่ ลอร่า คินนีย์ก็ได้หลบหนีมาจากชีวิตเหล่านั้นด้วยความช่วยเหลือของชายผู้หนึ่งซึ่งเธอถูกโคลนขึ้นมาจากเขา ชายผู้ซึ่งกลายมาเป็นที่ปรึกษาให้กับเธอ เดอะ วูฟเวอรีน แต่เรื่องน่าเศร้าก็ได้เกิดขึ้น วูฟเวอรีนได้ร่วงหล่น(หมายถึงตาย) และไม่มีสิ่งใดหลงเหลือไว้อยู่เลย
ลอร่าจะต้องใช้ชีวิตต่อไปเพื่อสืบสานตำนานของวูฟเวอรีนและสู้เพื่ออนาคตที่สดใสของเธอเอง
เธอจะทิ้งอดีตของเธอไว้เบื้องหลัง และสร้างมันขึ้นมาใหม่
Laura : หลบไป!!
..... : นั้นไกลพอแล้ว
Laura : นายไม่เข้าใจ
..... : เอามือออกไปจากเขานะ
Laura : ได้โปรดฟังฉันก่อน
ลอร่าเตะไปที่หน้าของคนที่จะยิงเธอ
..... : ไม่!! เธอเป็นหนึ่งในพวกเขาใช่มั้ย?
Laura : ไม่ ฉันไม่ได้เป็นมือสังหารนะ...ไม่อีกต่อไป ฉันแค่....
แสงเลเซอร์ส่องไปที่หัวชายคนนั้นทำให้ลอร่าต้องรีบพุ่งไปทันที
Laura : หลบไป!!
ใครคนหนึ่งกำลังส่องปืนมาทางลอร่า
Laura : แกอยู่ไหน?
Laura : พาเขาไปหลบอยู่ในรถเร็ว!!
กระสุนยังถูกยิงมาเรื่อยๆ
Laura : รถของนาย!! มันเป็นที่หลบกระสุนอันใหญ่เลย
Laura : เข้าไปหลบในนั้นก่อน
..... : ขอบใจ!!
Laura : ไม่เป็นไร จริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายมากหรอก มันเกี่ยวกับ...
กระสุนนัดหนึ่งถูกยิงเข้าที่หัวของลอร่า
"เฮ้ ลอร่า"
Wolverine : ลอร่า?
Wolverine : เด็กน้อย เธอยังอยู่กับพวกเรามั้ยเนี่ย?
Laura : อา? วูฟเวอรีน? เกิดอะไรขึ้น?
Wolverine : เอาใหม่นะ เจ้าเด็กวิ่งส่งยานั้นมีบาซูก้า
Laura : จริงเหรอเนี่ย?
Laura : นั้นมันอธิบายได้เลยนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับด้านขวาของฉัน
Wolverine : มันคงใช้เวลาสักพักในการรักษาแผลล่ะนะ
Laura : ก็เห็นอยู่นะว่าเขามีบาซูก้า
Laura : ฉันขอโทษ
Wolverine : สำหรับอะไรล่ะ?
Laura : ฉันมีโอกาสในการกำจัดเขา มีโอกาสในการฆ่าเขา
Wolverine : ทำไมเธอถึง?
Wolverine : เธอและฉัน พวกเขาเก็บพวกเราไว้ในกรงและทำให้พวกเรากลายเป็นอาวุธ อาวุธที่มีไว้เพื่อการฆ่า
Laura : ฉันบอกว่าฉันขอโทษ
Wolverine : งั้นปล่อยให้ฉันทำให้มันจบเลยมั้ยล่ะ?
Wolverine : การฆ่าน่ะมันง่าย ฉันฆ่าคนมาก็เยอะแล้ว เธอก็เหมือนกัน เธอก็รู้นิว่ามันยากที่ตรงไหน?
Wolverine : การสู้กับมันไง สู้ในสิ่งที่พวกเขาสั่งให้เราทำ สู้กับความเกลียดชังที่พวกเขายัดเยียดมาให้เรา
Wolverine : ทุกๆอย่างที่พวกเขาทำกับเธอ ทุกๆอย่างที่พวกเขาเอาไปจากเธอ และเธอก็ยังไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆเหมือนกับฉันเนี่ยล่ะ
Wolverine : ฉันจัดการผู้คนไปทั้งๆที่พวกเขาน่าจะยังอยู่ตรงนี้ ฉันไม่สามารถนำพวกเขากลับมาได้ เธอมีโอกาสที่จะจบชีวิตคนอื่นแต่เธอก็ไม่ทำ ไม่ต้องอายไปหรอกสำหรับเรื่องนั้น
Wolverine : เธอยังได้กลิ่นเขาอยู่ใช่มั้ย?
Laura : ใช่
Wolverine : งั้นตอนนี้เธอยืนได้...
Laura : ฉันยืนได้
Wolverine : นั่งรอให้แผลรักษาตัวก่อนก็ได้
Laura : มันไม่จำเป็นหรอก
Wolverine : จริงเหรอ? จริงๆแล้วตามธรรมเนียมพวกเครื่องในของเธอมันควรจะต้องอยู่ข้างในนะ
Laura : ฉันยืนไหว
Wolverine : อาหะ โอเค ฉันจะไม่เถียงกับเธอในเรื่องนี้หรอก เธออาจจะไม่มีจุดมุ่งหมายเหมือนกับฉันก็จริงแต่เธอมันก็ปากแข็งใช่ย่อยเลยนะ
Wolverine : ฉันขอโทษล่ะกันที่เธอไม่ได้โคลนมาจากคนที่มีเหตุผลมากกว่านี้หน่อย ให้ตายเถอะ ขอโทษด้วยสำหรับบางส่วนของฉันที่เธอต้องเกิดมาพร้อมกับมัน
Laura : ก็ไม่นิ
Wolverine : พวกเราจะล่าชายคนนี้และจะปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่แต่คงต้องทำให้มันเจ็บตัวสักหน่อยล่ะกัน มันคงทำให้พวกเรารู้สึกดีขึ้น และก็เพื่อเป็นการสั่งสอนมันด้วยว่าอย่าเอาบาซูก้ามายิงใส่คน
Wolverine : ฉันไม่ได้ผิดหวังหรอกที่เธอไม่ได้ฆ่าเขา เด็กน้อย
Wolverine : เธอมันสุดยอดอยู่แล้ว ในสิ่งที่เธอทำอยู่ แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจำเป็นต้องทำเรื่องเหล่านี้นะ
"เฮ้ ลอร่า"
ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน
..... : ลอร่า เธอได้ยินฉันมั้ย?
..... : เฮ้ ลอร่า!!
ลอร่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางสายฝน
Laura : นี้มันบ้าอะไรเนี่ย...ฝน มันรู้สึกเหมือนกับสายฝน ฉันจำได้แล้ว
..... : อะไรเหรอ
Laura : ขอโทษทีสมองของฉันเพิ่งกลับมาเชื่อมกันน่ะ
Laura : นายมองเห็นมือปืนมั้ย?
..... : ไม่ แต่ฉันมั่นใจได้เลยว่าพวกเขายังอยู่ที่ทาวเวอร์ตรงไหนสักแห่งเนี่ยล่ะ
Laura : เค เดี๋ยวฉันจัดการเอง
..... : แน่ใจนะว่าเธอต้องการถอดเสื้อคลุมออกน่ะ? เธอถูกจับตามองอยู่นะ
Laura : ทุกๆคนเห็นแล้วว่าฉันถูกยิงเข้าที่หัว และตาย จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง ฉันว่าฉันผ่านจุดนั้นมาแล้วนะ
..... : เหมือนๆกับพวกเขานั้นล่ะ เธอดูเหมือนจะพูดอยู่กับตัวเองเลยนะ
Laura : ช่าย ขอบใจสำหรับเรื่องนั้นนะ
Laura : ไม่เป็นไรหรอก...
Laura : ฉันอยากให้พวกเขารู้ว่า วูฟเวอรีนกำลังมา
ลอร่าวิ่งขึ้นไปที่ทาวเวอร์และได้กลิ่นอะไรบางอย่าง
Laura : ฉันรู้ว่าแกอยู่ที่นี้
ปืนถูกเหนี่ยวไกใส่ลอร่า แต่เธอก็อาศัยจังหวะหลบและฟันกลับจนปืนขาดทันที
ลอร่าเข้าไปซัดกับมือสังหารอย่างสูสี
ลอร่าจับไปที่แขนของนักฆ่าเพื่อหยุดการโจมตี
Laura : หยุดได้แล้ว
Laura : ได้โปรด
..... : เธอ..เธอ พวกเธอทุกคนควรจะช่วยเหลือพวกเรา
Laura : แกไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
Laura : เพราะฉัน...
Laura : ต้องการ...
Laura : ...ที่จะช่วยแก!!
ลอร่าหักกระดูกแขนของนักฆ่าเพื่อทำให้หมดสภาพการต่อสู้
Laura : นั้นไม่เจ็บใช่มั้ย?
..... : ไม่มีอะไรเจ็บปวดหรอก
ตำรวจ : หยุด อย่าขยับ!!!
..... : ฉันล้มเหลว เขาอยู่ในรถ เรียกโดรนมาเลย
Laura : อะไรนะ?
โดรนถูกเรียกมาตามคำสั่งของนักฆ่า และในจังหวะนั้นนักฆ่าก็ออกไปตรงรูที่ลอร่าทำขาดไว้
..... : เธอไม่สามารถหยุดพวกเราได้หรอก เธอไม่สามารถทำให้พวกเราเจ็บปวดได้
Laura : แกจะทำอะไร
นักฆ่ากระโดดลงไปข้างล่าง
..... : ไม่มีใครทำให้เราเจ็บปวดได้อีกต่อไปแล้ว
..... : ไม่มีวัน!!
..... : ลอร่าฉันยังอยู่ตรงนี้นะ เธอโอเครึเปล่า
Laura : เตรียมให้พร้อมในอีกสาม
ลอร่ากระโดดตามไปตรงรูนั้นเช่นกัน
Laura : หนึ่ง
Laura : สอง
Laura : สาม
Laura : ฉันพูดว่าสาม
Laura : ตอนไหนก็ได้ เร็วเข้า!!
แองเจิ้ลบินมารับลอร่าได้ทันเวลา
Laura : ฉันนึกว่านายจะไม่มาเมื่อฉันนับสามซะอีกนะ แองเจิ้ล
Angel : นับสามตอนที่ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเนี่ยนะ เป็นความคิดที่แย่มากๆเลย
Angel : เธอมองเห็นโดรนมั้ย?
โดรนกำลังไล่ล่ารถจนถนนแทบจะลุกเป็นไฟ
Laura : ไม่ต้องห่วงหรอก มันเห็นได้ชัดเจนเลยจากควันระเบิดนั้นน่ะ
Laura : พาฉันไปเหนือมัน
Angel : ลอร่า บางทีเราควรจะคุยกันเรื่องแผนหน่อยนะ
Laura : เราไม่มีเวลาขนาดนั้น
Angel : ฉันรู้..ฉันแค่..
Laura : อะไร?
Angel : ฉัน...ฉันแค่ไม่ต้องการเสียเธอไป
Laura : นี้นายพูดจริงเหรอ? นี้ไม่ใช่เวลาจะมากังวลอะไรแบบนั้นนะ!!
Angel : ก็ถ้าเธอหายไปเพราะโดรนนั้น...
Laura : มันมีเวลาและสถานที่มากมายวอร์เรน!! ก่อนที่นายจะปล่อยให้ฉันลงไปพบกับความหายนะนั้นไม่ใช่เหรอ?
Angel : งั้นฉันก็ควรจะรอหลังจากทุกอย่างจบสินะ?
Laura : ใช่แล้ว ตอนนี้แหละ...
"ทิ้งฉันลงไป"
ลอร่าเกือบจะตกจากโดรน แต่เธอก็ใช้กงเล็บที่เท้าเกาะไว้ได้ทัน
Laura : แองเจิ้ล
"เคลียร์ถนนด้วย"
Angel : หลบไป!!
Laura : พาผู้คนหลบไปให้พ้นทาง!!
Laura : ฉันจะสอยมันลงไปเอง!!
โดรนได้ร่วงลงมาและเกิดการระเบิดขึ้นจนลอร่ากระเด็นออกมา
Angel : ลอร่า!!
Angel : ลอร่า!!
Laura : หยุดเลย!!
Laura : ไม่ต้องมากอดฉัน!!
Angel : ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำให้ทุกอย่างดูอึดอัดนะ ฉันก็แค่..
Laura : ไม่ใช่แบบนั้นหรอก..ฉันก็แค่เพิ่งจะควบโดรนมาจนระเบิดแค่นั้นเอง นายคิดว่าฉันกลัวผลกระทบที่จะต้องเปิดเผยตัวตนต่อหน้าที่สาธารณะน่ะเหรอ? ฉันแค่....กระดูกหัวไหล่หลุดไปนิดหน่อย แล้วก็โดนเผาไปไม่กี่องศาและกระดูกซี่โครงหักไปแค่ 6 ซี่เท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้ามากอดฉันในสภาพแบบนี้ก่อนที่แผลจะหายดีฉันว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่นะ
Laura : ฉันขอเวลานิดหน่อยนะ จากนั้นพวกเราค่อยไปเช๊คมือสังหารของพวกเรากัน
Angel : แล้วตอนนี้มีอะไรที่ฉันทำได้บ้างล่ะ?
Laura : อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่การกอด โอเคนะ
แองเจิ้ลเอามือไปลูบหัวของลอร่า
Laura : นี้นายลูบหัวฉันงั้นเหรอ?
Angel : อึดอัดเหรอ?
Laura : นิดหน่อยน่ะ
Laura : แต่ฉันไม่ได้บอกให้หยุดนะ
เมื่อบาดแผลเริ่มหายดีแองเจิ้ลและลอร่าจึงไปดูศพของนักฆ่า
Laura : ขอทางหน่อย หลบไป
ลอร่าเอื้อมมือไปที่หน้ากากของนักฆ่า
Angel : มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย? เธอคือ?
Laura : ใช่
Laura : เธอก็คือฉัน
นักฆ่าที่ตายไปมีใบหน้าเหมือนกับลอร่า
Angel : ลอร่า...?
Laura : เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวด เพราะไอ้เลวบางคนได้เอาความรู้สึกนั้นไปจากเธอแล้ว
ตำรวจ : หยุดก่อนไม่ว่าพวกแกจะมาจากไหนก็ตาม!!
Laura : แองเจิ้ลพาพวกเราออกไปจากที่นี้
Laura : มันยังมีอีกมากมายข้างนอกนั้น ฉันจำเป็นต้องหยุดพวกเขา
"และฉันจำเป็นต้องช่วยเหลือพวกเขา"
โปรดติดตามตอนต่อไป!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น