Superman - American Alien 001
วันวางจำหน่าย : พฤศจิกายน 2015
เรื่องโดย : Max Landis
ภาพโดย : Nick Dragotta
สำนักพิมพ์ : DC comics
ชีวิตเรื่องราวในวัยเด็กของคลาร์ก เค้นต์!!
เปิดเรื่องมาที่คลาร์กกำลังลอยขึ้นไปบนฟ้าและมาร์ธาคอยจับขาไว้อยู่
Clark : อย่าปล่อยนะ!! อย่าปล่อยผมไปนะ!!
Martha : คลาร์ก ใจเย็นๆก่อน แม่อยู่นี้แล้ว!!
Jonathan : เฮ้ ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง พวกเธอโอเค....
Jonathan : มั้ย?
เมื่อเห็นรูบนเพดานโจนาธานจึงวิ่งออกไปข้างนอก
Jonathan : มาร์ธา!! คลาร์ก!! มาร์ธา!! คลาร์ก!!
Jonathan : โอ้พระเจ้า
Clark : ผมหยุดไม่ได้!! พวกเรากำลังลอยขึ้นไปเรื่อยๆ..
Martha : แม่จับไว้ได้ไม่นานหรอกนะ คลาร์ก แต่ลูกสามารถที่จะจับมือแม่ไว้เพราะลูกแข็งแรงพอ ค่อยๆปล่อยลงและ...
Clark : ผมหยุดไม่ได้ พวกเรายังลอยขึ้นไปอีก...
Martha : คลาร์ก เค้นต์ จับมือแม่ไว้ เดี๋ยวนี้!!
มือของมาร์ธาหลุดจากเท้าของคลาร์กท่ามกลางความตกใจของโจนาธาน
แต่คลาร์กก็เอื้อมมือมาจับไว้ได้ทัน
Clark : แม่!! แม่!! อย่าตกลงไปนะ ผมขอโทษ
Martha : คลาร์กตั้งสมาธิไว้นะ โฟกัสเรื่องการลงไป
Clark : ผมพยายามแล้ว แต่ว่ามัน....ไม่นะ!!
Martha : ไม่นะ อะไรเหรอคลาร์ก...?
คลาร์กตกลงไปพร้อมกับมาร์ธา
"เธอหยุดมันได้ยังไงเหรอ คลาร์ก?"
Clark : ผมไม่รู้
Martha : แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีเท่าไหร่นิ ใช่มั้ย? ไอ้ข้าวโพดบ้าเอ้ย
Clark : พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับเท้าของพ่อครับ?
Martha : เท้าพ่อโดนบาดตอนออกไปหาพวกเราน่ะ
Clark : แล้วทำไมพ่อไม่ใส่รองเท้าก่อนล่ะ?
Jonathan : เพราะพ่อกลัวน่ะสิ (ในที่นี้หมายถึงกลัวจะสูญเสียคลาร์กไป)
คลาร์กรู้สึกผิดจนร้องไห้ออกมา มาร์ธาจึงเข้าไปปลอบ
Clark : ผมขอโทษ...
ในคืนนั้นโจนาธานก็ได้ฝันถึงบางอย่างก่อนจะตื่นขึ้นมา
Martha : จอน..?
Clark : ผมป่วยรึเปล่าครับ?
Jack : ไม่หรอก คลาร์ก หมอไม่คิดอย่างงั้นนะ
Clark : ส่วนใหญ่มันจะเกิดขึ้นตอนผมหลับอยู่
Jack : ไม่เป็นไรหรอก
Clark : แล้วคนอื่นๆก็เป็นแบบนี้เหมือนผมรึเปล่าครับ?
Jack : ไม่
Jack : สัญญาณชีพจรก็ปกติดี
Jonathan : แล้วเจ้าสิ่งนั้นล่ะ?
Clark : ใช่ สิ่งนั้นล่ะครับ
Jack : ขอหมอเข้าไปคุยกับพวกคุณในห้องครัวได้มั้ย?
Jack : มันก็เหมือนๆกับทุกทีล่ะนะ..มันแปลกๆ เขาปล่อยคลื่นรังสีบางอย่างออกมา มันคล้ายๆกับคลื่นไมโครเวฟ และคลื่นแม่เหล็กที่อ่านค่าได้ก็แปลกเช่นกัน
Martha : แล้วมันไม่อันตรายใช่รึเปล่า ทั้งกับตัวเขาและตัวพวกเราเอง?
Jack : ไม่หรอก ค่าที่ได้มันไม่สูงพอที่จะทำอันตรายคนอื่น แค่สามารถบิดเบือนค่าของแรงดันไฟฟ้าได้นิดหน่อยเท่านั้น ว่าแต่ จอน ผมไม่เคยถามอะไรพวกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ แต่..ผมหมายถึง แบบนี้มันแปลกๆนะ
Jack : นี้พวกคุณได้เคยพาเขาไปให้นักวิทยาศตร์ลองดูบ้างรึยังล่ะ?
Martha : พวกเราไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน แจ๊ค ไม่มีทาง
Martha : เขาเป็นลูกชายของเราใช่มั้ยล่ะ จอน?
Martha : ...ใช่มั้ยล่ะ จอน?
Ross : เฮ้ เค้นต์!!
Ross : พวกเราจะเข้าเมืองไปดูหนังกันคืนนี้ นายจะไปด้วยมะ?
Clark : ลานาไปด้วยรึเปล่า?
Ross : ทำไมทุกครั้งนายต้อง...
..... : รอส!! เค้นต์!! เงียบหน่อยได้มั้ย!!
Ross&Clark : ชิบล่ะ...
Kenny : ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยว่าเขาทำแบบนั้นได้ไงกัน?
Lana : ชูวววว เขาเป็นเอเลี่ยน ที่มีพลังพิเศษของเอเลี่ยนยังไงล่ะ เคนนี่
Clark : ลานา เธอคิดว่าพวกเขาทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?
Lana : ทำอะไรเหรอ?
Clark : ก็พาตัวเอเลี่ยนไปและล๊อคเขาแบบนั้นไงล่ะ?
Clark : เป็นหนังที่เจ๋งดีนะ
Lana : ช่าย
อยู่ดีๆ คลาร์กก็ลอยขึ้นไปก่อนจะตกลงมา
..... : เขาเพิ่งลอยขึ้นไปบนอากาศ
..... : นั้นมันลูกชายของเค้นต์ใช่รึเปล่า?
..... : ไม่เคยเห็นแบบนั้นมาก่อนเลยในชีวิต
..... : ใครก็ได้เรียกพ่อเขาที
Clark : อย่ามายุ่งกับฉัน!!
คลาร์กวิ่งมาหลบในห้องน้ำ ซึ่งภาพในกระจกก็สะท้อนให้เห็นถึงเอเลี่ยนที่น่ารังเกียจ คลาร์กจึงต่อยจนกำแพงพังไป
"ผมกำลังมีปัญหาอยู่ใช่มั้ย?"
Jonathan : ใช่
Clark : ผมคุมมันไม่ได้ มันเพิ่งเกิดขึ้น ผมแค่...
Jonathan : นั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอมีปัญหาหรอก เธอจะพังอะไรตามใจเธอไม่ได้นะ นั้นเป็นสิ่งที่พวกงี่เง่าเขาทำกัน
Clark : ผมกำลังบ้าอยู่ตอนนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะ...
Jonathan : งั้น นี้คือทริคเล็กๆน้อยๆนะ ถ้าเธอเกิดบ้าขึ้นมาแล้วล่ะก็ อย่าทำตัวงี่เง่าอีก
Clark : พ่อ...ผมไม่มีความสุขเลย
Clark : ผมอยากเป็นตัวของตัวเอง ผมไม่อยากกังวลว่าจริงๆแล้วผมเป็นอะไรบางอย่าง ผมกลัว ผมแค่อยากจะเป็นปกติเหมือนอย่างคนอื่นๆ ผมผิดปกติ
Jonathan : บางทีนั้นอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ เธอรู้มั้ยว่า ช่าย นั้นล่ะถูกต้องแล้ว ใครล่ะอยากจะเป็นคนปกติบ้าง?
Jonathan : บางทีการที่เราแตกต่างจากคนอื่นก็อาจจะเป็นเรื่่องดีก็ได้
วันรุ่งขึ้นโจนาธานก็พยายามจะฝึกบินให้คลาร์ก
Jonathan : ลูกรู้สึกได้รึยัง?
Clark : ไม่อ่ะพ่อ ผมไม่รู้วววว....
โจนาธานสะดุดต้นข้าวโพดจนคลาร์กพุ่งออกไปกระแทกพื้น สร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มไปทั่ว
คราวนี้โจนาธานเปลี่ยนมาลองวิธีใหม่ให้คลาร์กขึ้นไปยืนบนรถกระบะก่อนจะเบรกให้คลาร์กทะยานไป....ลงพื้น!!
Jonathan : ไม่ได้ผลแหะ
Jonathan : ลูกกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ
Clark : เรื่องกระจกครับ
Jonathan : อาหะ แล้วไงต่อ?
Clark : ผมกำลังคิดว่า ใครบางคนสร้างมันขึ้นมา ใครบางในโรงงานต้องใช้เวลาในการสร้าง จากนั้นใครบางคนก็ขายต่อให้กับโรงหนัง และจากนั้นใครบางคนก็ติดมันลงกำแพง..ที่ๆมันถูกสร้างมาก่อนหน้านั้น
Clark : เมื่อคุณทำลายสิ่งใดลงไปก็ตาม คุณไม่ใช่แค่ทำลายบางสิ่งทิ้ง แต่คุณทำให้ทุกคนที่สร้างสิ่งเหล่านั้นมาต้องเจ็บปวดในสิ่งที่คุณทำ
Clark : ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าชะมัด
Jonathan : ลูกไม่ได้งี่เง่าหรอก
Jonathan : ไปหาแม่กันเถอะ
Martha : หนุ่มๆ พร้อมสำหรับอาหารคืนนี้รึยัง...
อยู่ดีๆ คลาร์กก็ลอยขึ้นไปต่อหน้ามาร์ธา
Clark : แม่!! พ่อ!!
Clark : ช่วยผมด้วย!!
Martha : ลองพยายามคุมมันดู อย่าปล่อยให้ตัวเองหมุนไป!!
Clark : มันเหมือนกับ....สายลมกำลังผลักผมอยู่...เหมือนกับว่าผมอยู่ใต้น้ำ
Martha : เขาหยุดแล้ว
Martha : คลาร์ก ลูกทำแบบนั้นได้ใช่มั้ย? ลูกทำให้ตัวเองหยุดได้ใช่มั้ย?
Clark : ผม..ผมคิดว่าแบบนั้นนะ
Clark : อาา..แล้วผมจะลงไปยังไงเนี่ย
"จอน นี้มันบ้าไปแล้ว..."
Ben : ..ตอนแรกนายบอกฉันว่าเขาแค่แข็งแรงเฉยๆ จากนั้นก็ตาเขาเรืองแสงได้ตอนกลางคืน แล้วมาคราวนี้อีก?
Jonathan : ฉันบอกนายแล้ว เบน คราวนี้ของใหม่
Ben : ใหม่งั้นเหรอ นายพูดว่าใหม่ใช่มั้ย ใหม่เหมือนกับตอนที่เสียงเขาแตกหนุ่ม ใหม่เหมือนตอนนายพบแม๊คกาซีนผู้หญิงใต้ที่นอนของเขา นายพูดว่า
Jonathan : ก็มันใหม่นิ พวกเราจะหาทางแก้ไปให้ได้
Ben : พวกเราจะขึ้นไปด้วยความเร็วร้อยไมล์ต่อชม.นะ จอน ถ้าไปเร็วเกิน ใบพัดจะหันเขาออกเป็นสองท่อน พวกเราไม่...
Jonathan : มันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอกนา
Ben : ..อะไรนะ
Jonathan : ผิวของเขาไม่มีทางที่จะ....พวกเราไม่ทำให้เขาบาดเจ็บหรอก มันอาจจะเหมือนถูกผึ้งต่อยจำนวนมาก แต่เขาไม่มีทางบาดเจ็บหรอก
Ben : จอน นายพูดว่าอะไรนะ นายบอกว่าเขาไม่มีทางบาดเจ็บหรอกงั้นเหรอ? นั้นมัน...
Jonathan : ได้โปรดเถอะเบน เขากลัวมากข้างบนนั่น และนั้นคือลูกชายของฉัน
Jonathan : ได้โปรด
Martha : คลาร์ก!! ดูนั้นสิ!!
Clark : พ่อเหรอ? ไม่นะ...
โจนาธานขึ้นเครื่องบินมาพร้อมไม้เกี่ยวตรงมาทางคลาร์ก
Clark : ไม่พ่อ!! เดี๋ยวก่อน!! นี้มันเป็นความคิดที่แย่มากๆเลยนะ!!
Clark : เดี๋ยวพ่อ!! เร็วเกินไปแล้ววววว!!
Ben : ให้ตายเถอะ!!
Jonathan : จับเอาไว้คลาร์ก!! พ่อได้ตัวลูกแล้ว!!
แต่เสื้อของคลาร์กก็ขาดออก
Ben : โอ้พระเจ้า!!
Jonathan : คลาร์ก....
เสื้อที่ขาดไปของคลาร์กกลายเป็นลักษณะเหมือนผ้าคลุม
Clark : พ่อ!! แม่!! ดูสิ!! ดูผมสิ!!
Jonathan : พ่อเห็นแล้วคลาร์ก!!
Martha : ลูกชายฉันบินได้
จากนั้นคลาร์กก็ชนเข้ากับบ้านของเขาเอง
"คุณเห็นรึเปล่าว่าผมขึ้นไปสูงแค่ไหน? และผมไปด้วยความเร็วมากแต่มันยังไปได้เร็วกว่านี้อีก เหมือนกับสามสิบไมล์ต่อชม.แหนะ พอกันที!!"
"คุณคิดว่าผมจะใช้มันเพื่อไปโรงเรียนได้รึเปล่า? ไม่สิ คนจะต้องเห็นผมแน่นอนเลย!! ผมแค่ล้อเล่นบางทีก็เอาไว้ที่หลังนะ...เมื่อผมอายุมากกว่านี้?"
"มีบางสิ่งที่จะต้องมานั่งคิดก่อน นั้นเป็นเพราะว่าผมขึ้นไปสูงมากๆ และไม่มีใครคนไหนเห็นผมเลย จากนั้นก็ลงมาที่พื้นด้วยความเร็วแบบ วูววววว!!"
Clark : บางทีผมอาจจะใช้มันได้การเดินทางได้นะ!! แบบถ้าผมแข็งแรงกว่านี้พวกเราสามารถไปด้วยกันได้หมดเลย!!
Clark : แบบให้พ่อกับแม่เข้าไปในรถแล้วผมก็หิ้วมันไปเลย!!ใช่มั้ยล่ะ? มันต้องสุดยอดมากๆแน่!!
Clark : อย่างวันหยุด!! พ่ออยากจะไปฝรั่งเศสเพื่อไปเจอกับญาติอแมนด้า ใช่มั้ยพ่อ? พวกเราไปที่นั้นได้สบายๆเลยนะ!!
Clark : เราไปไหนก็ได้ที่อยากไปโดยไม่ต้องจ่ายตังค์สักแดงเดียว!!
Clark : เออ มันก็แค่ไอเดียนะครับ พ่อกับแม่ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยก็ได้ ตอนนี้...
Clark : แต่ แบบว่า ถ้าเราอยากจะไปโคลซิตี้? หรือฮาวาย หรือแบบอิตาลี ผมสามารถไปได้ไกลกว่านี้และสูงกว่านี้อีก ผมรู้!! แม่ครับพ่อครับ พวกเราจะไปที่ไหนก็ได้ เพราะว่าผมพนันได้เลยว่าผมไปได้เร็วกว่านี้อีก ไปได้ด้วยวิธีที่เร็วกว่า!!
โปรดติดตามตอนต่อไป!!
คลากตอนเด้กนี่มันน่ารักจริงๆ อ่านเล่มนี้แล้วอบอุ่นหัวใจมาก
ตอบลบ