We Are...Robin! 001
วันวางจำหน่าย : มิถุนายน 2015
เรื่องโดย : Lee Bermejo
ภาพโดย : Jorge Corona, Rob Haynes, Khary Randolph
สำนักพิมพ์ : DC comics
"ใครบางคนเคยบอกว่า ปัญหาของฉันคือการไม่ยอมรับในความไร้ความสามารถของตัวเอง"
"ฉันไม่เคยคิดว่านั้นจะเป็นปัญหาของฉันเลยแม้แต่น้อย"
"พยายามจะไปโรงเรียนนี้ให้ได้ตั้งสองสัปดาห์ ทั้งๆที่มันเริ่มจะดีขึ้นแท้ๆ แต่ก็ต้องเลื่อนออกไปอีกตั้งสามวันนับจากครั้งสุดท้ายที่ตั้งใจเอาไว้"
..... : ถ้าครั้งหน้าฉันจับได้อีก ว่าแกอยู่กับน้องสาวของฉัน แกได้ลงไปกองบนพื้นแน่!!
Duke : โธ่เว้ย ใจเย็นหน่อยเซ่ เธอแค่บอกว่าฉันกลิ่นหอมเท่านั้นเอง ต้องโทษน้ำหอมนะเว้ย
"บวกกับ เธอโคตรร้อนแรงเลย!!"
Duke : มันช่วยนายได้นะ ถ้าไม่อยากให้กลิ่นตัวเหมือนพวกหัวหอมทอดพวกนั้นน่ะ....
..... : ไอ้....
..... : เตะตูดมันเลย สไมลีย์!!
"หลังจากที่คุณได้เห็นฆาตกรโรคจิตใช้พ่อแม่ของคุณเป็นเหยื่อและการยึดครองเมืองของโจ๊กเกอร์ ความเปราะบางในชีวิตก็มองเห็นได้ชัดเจนเหมือนอยู่ในโรงหนังไอแม็กซ์ยังไงยังงั้น"
"ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าฉันจะกลายเป็นฮอบบิทวิ่งหนีเจ้าพวกออร์ก..."
"คิดมาตลอดเลยนะว่าตัวฉันก็เหมือนกับชายผิวคล้ำที่กวั่นแกว่งดาบสุดแนวไปพร้อมกับเคราสั้นๆ"
"หรืออย่างน้อยที่สุดก็คือพวกเอลฟ์ล่ะนะเพื่อน"
"ช่าย...และเอล์ฟเหล่านั้นก็มีสไตล์เป็นของตัวเอง"
ดุควิ่งไต่กำแพงกระโดดหลบไปด้านหลังอย่างชำนาญ
"ดังนั้นก็ใช่ ฉันเข้าใจนะ ความเป็นมนุษย์ มันก็เกี่ยวกับการเอาชีวิตรอด"
"ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเอาชีวิตให้รอด เมื่อเร็วๆนี้ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าฉันเสพติดมัน การวิ่ง"
"ฉันหมายถึง ฉันรู้นะว่าทำไม ทุกๆอย่างมันก็แค่เอนโดรฟีนกับอะดีนาลีน"
"ฉันไม่ควรที่จะต้องเชื่อมันในตัวมันหรือรักมัน สิ่งนี้ถ้ามันมากเกินไปก็เหมือนกับเกิดความผิดพลาดทางเคมี"
"แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นไอ้ขี้ยา"
"สิ่งที่เเย่ที่สุดก็คือการติดยาล่ะมั้ง ให้เดานะ"
"ฉันสามารถเก็บมันสะสมอยู่ในการ์ดเกมได้"
..... : อย่ายุ่งกับพวกเขานะ!!
..... : ไม่เอาน่า พวกเราต้องเรียกพวกลูกพี่ลูกน้องของเธอให้มาที่นี้นะเพื่อจัดการเรื่องนี้
Duke : นี้เธอพยายามจะฆ่าฉันหรือไงหะ? บอกพี่ชายของเธอเกี่ยวกับเรื่องของเราเนี่ยนะ? ฉันไปทำบ้าอะไรให้เธอเนี่ย? ฉันคิดว่าเรามีช่วงเวลาที่...
..... : หยุดเล่นเลยนะ ฉันเห็นว่านายอยู่กับอีผู้หญิงสารเลว ดอนน่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้วในสวน
Duke : ฉันเพิ่งจะบอกอะไรไปนะ?
..... : ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงต้องออกไปข้างนอกกับเธอด้วย เจ้าเด็กกำพร้า ไปบอกดอนน่าด้วยนะ ว่าเอาไปเลย ฉันยกให้
Duke : เดี๋ยวดิ ดอนน่าก็แค่เพื่อนเอง เธอช่วยฉันหาญาติของฉัน...
ลูกตุ้มถูกเหวี่ยงไปที่หัวของดุค เป็นจังหวะที่เสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้นพอดี
..... : อีเลวเอ้ย บอกมันด้วยนะ ว่าฉันกระทืบแกไป!!
ตำรวจ : หมอบลงไปบนพื้น!! หูหนวกรึไงวะ? ฉันบอกให้หมอบลงไปที่พื้นไง!! แล้วยกมือไว้เหนือหัวด้วย!!
ใครบางแอบถ่ายรูปดุคไป
ตำรวจ : เฮ้ ช่วยออกไปด้วยครับ คุณผู้หญิง
R-iko : เจอเขาแล้ว
ในระหว่างที่ดุคสลบไปเข้าก็ได้ฝันถึงตอนที่แบทแมนมาช่วยเขาไว้
..... : สนุกมั้ยล่ะ ดุค โทมัส
..... : เธอก็รู้นิ เมื่อเขาเรียกฉันมาเพื่อเล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันสาบานเลยนะว่าฉันเริ่มที่จะลิปซิงคำตามที่พวกนั้นพูดได้ล่ะ
..... : ไฟล์เริ่มจะเยอะขึ้นเรื่อยๆล่ะนะ
..... : ได้โปรดช่วยให้ฉันเข้าใจหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ เพราะไอ้คำพูดสั้นๆและการพูดย้อนกลับไปย้อนกลับมาของเธอ...มันคงจะต้องพึ่งปาฏิหารย์หน่อยล่ะ สำหรับฉันที่จะไม่ให้เธอต้องถูกลงโทษทางอาญา
..... : และฉันยังจะต้องหาครอบครัวอุปถัมภ์ให้เธอใหม่อีก เพราะว่า คุณเมนเดส รับไม่ได้กับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว
Duke : เดี๋ยวก่อนสิ เลสลี่
Dr.Thompkins : ดร.ทอมกินส์ เธอจะเรียกฉันว่าเลสลี่ได้ก็ต่อเมื่อเธอเป็นเด็กหนุ่มที่ประสบความสำเร็จ ฉันรู้ว่าเธอเป็นได้และพวกเราก็ได้เจอกันแล้วที่ถนนและคุยกันถึงความเอาแต่ใจของเธอ
Duke : เอาจริงดิ ไม่ได้คิดมาก่อนเลยนะว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้ คุณก็รู้นิว่ามันเป็นยังไง ผู้ชายเจอผู้หญิง ผู้ชายพาผู้หญิงไปดูหนังของทารันติโน่ และผู้หญิงก็ไม่ได้เข้าใจถึงความเคารพที่มีต่อตัวหนังยุค70เลยสักนิด...
Dr.Thompkins : ตัดเรื่องความรักออกไปได้เลยนะ เธอไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก
Duke : ในไฟล์นั้นมันพูดถึงด้วยใช่มั้ยเนี่ย?
Dr.Thompkins : ดุค เธอเป็นคนที่มีความสามารถนะและเธอก็ใช้มันไปโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อเราพบญาติของเธอ ลองทายสิว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรกับพฤติกรรมของเธอ?
Duke : เมื่อเราเจอเขางั้นเหรอ? ครั้งสุดท้ายที่ฉันตรวจสอบ คนเดียวที่มองหาพวกเขาก็คือฉันเนี่ยล่ะ
Dr.Thompkins : ฉันเข้าใจนะ แต่ฉันทำจริงๆนะ มันหยาบเกินไปหน่อยที่ต้องพูดว่าไม่รู้ แต่เธอจำเป็นต้องเชื่อต่อไป พวกตำรวจได้พบเหยื่อมากมายข้างล่างนั้นที่เกิดจากแก็สพิษของโจ๊คเกอร์และยังมีบางส่วนที่เกิดผลกระทบทางด้านจิตใจอีกด้วย
Dr.Thompkins : นี้ยังไม่รวมถึงประชากรที่ไร้ที่อยู่ที่มีจำนวนมหาศาลอีกนะ และอย่างที่พวกเรารู้ พวกเขาได้ไปพักที่ไหนสักแห่งไปก่อนหรือไม่ก็ไปอยู่ในกระท่อมเหมือนอะมีบาในเมืองก๊อตแธม เมื่อเขากลับถึงบ้าน เมื่อเธอกลับถึงบ้าน มันเหมือนกับฝันร้ายยังไงยังงั้น
Dr.Thompkins : ฉันไม่อยากให้ไฟล์มันมากว่านี้ จนฉันไม่สามารถรับมือมันได้อีกเข้าใจนะ
The Nest : เขากำลังเคลื่อนไหว
The Nest : 2403 สเตซัน อีฟ ระหว่าง ซอย13 และ 14
DaxAtax : ใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะไปถึง
The Nest : 25 นาที
Dre-b-Robbin : ก็ไม่มากเท่าไหร่ อย่าพลาดล่ะ เดอะ คิว
Kat-R-ina : แล้วเขาจะไม่ขยับไปไหนใช่มั้ย
The Nest : ก็เสี่ยงอยู่ เพราะมันกระชันเกินไป
DaxAtax : เคๆ ไหนลองบอกหน่อยสิว่า ทำไมเราต้องการเขา?
Dre-b-Robbin : แล้วเรื่องการเฝ้าระวังของเพื่อนบ้านล่ะ ถ้าเขาเกิดหนี?
The Nest : ไม่มีคำว่า ถ้า
Dr.Thompkins : ลองพยายามทำตัวให้มันดีๆหน่อยล่ะที่นี้ เข้าใจมั้ย? เธอไม่ใช้เด็กคนเดียวที่อยู่ในการดูแลของพวกเรานะ สิ่งนี้เป็นการแก้ไขปัญหาชั่วคราวเท่านั้น แต่คราวนี้ก็ลองพยายามหน่อย ฉันต้องใช้เส้นสายนิดหน่อยเพื่อให้เขารับตัวเธอไป...
Joanne : งายเลสลี่ เธอคงเป็นดุคสินะ
Dr.Thompkins : ดุค นี้คือ โจแอนนา ดอว์สัน เธอแล้วก็สามีของเธอ รอย จะเป็นคนดูแลเธอตอนนี้
Duke : เค
Dr.Thompkins : ขอบใจอีกครั้งนะ สำหรับเรื่องนี้ โจแอนนา
Joanne : ไม่มีปัญหาหรอก ฉันได้เช๊คเดือนนี้แล้ว แต่มันก็ยังไม่ได้รวมส่วนของเขาเข้าไปด้วย เธอจะ
Dr.Thompkins : อาใช่ ฉันกำลังดำเนินการอยู่ เธอจะได้รับเงินเพิ่มแน่นอนสำหรับเดือนหน้า
Joanne : ดีแล้ว เพราะดูเหมือนว่าเขาน่าจะกินเยอะกว่าเจ้าตัวเล็กนะ และรอยกับฉันก็ไม่สามารถใช้ความพิการมาเพิ่มเงินได้
Dr.Thompkins : เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องนี้ให้เอง
"นี้กำลังล้อฉันเล่นใช่มั้ยเนี่ย?"
Dr.Thompkins : งั้น ถ้าเธอต้องการอะไรเพิ่มก็โทรหาฉันนะ เขารู้กฏดีอยู่แล้วและฉันกำลังนับจำนวนครั้งในการช่วยเหลืออยู่
"เยี่ยมไปเลย"
"ไม่มีทางที่ฉันจะต้องกลายมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กในขณะที่อีกสองคนเสพยาอยู่ในห้องนอนนะ"
Joanne : ฟังนะ ฉันไม่อยากจะต้องมารับมือกับเรื่องบ้าๆของเธอ เพราะที่ฉันต้องรับมืออยู่ตอนนี้มันก็มากพอล่ะ
Joanne : ฉันต้องการให้เธอมาช่วยดูแลเด็กให้หน่อยในตอนเช้า เพราะรอยต้องไปพบหมอบ่อยๆและฉันต้องพาเขาไป
Joanne : และฉันยังต้องการให้ใครบางคนมาทำความสะอาดห้องน้ำให้หน่อย เพราะฉันทนไม่ไหวล่ะ แถมตอนนี้มีตั้ง 4 คนอีก
"ช่าย ฉันต้องทำความสะอาดห้องน้ำ..แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน"
Joanne : เธอสามารถใช้ลิ้นชักเก็บเสื้อผ้าตามที่เธอต้องการเลย ฉันคงใช้เวลาประมาณ 2-3 นาทีในการจัดระเบียบเธอหน่อย
"อืม นี้มันคงไม่ยากเท่าไหร่"
ดุคเดินไปที่หน้าต่าง
"ฉันเกลียดที่จะต้องทำแบบนี้กับเลสลี่ "
"เธอช่างแข็งกระด้าง จะพูดให้ถูกก็คือ ส่วนหนึ่งในตัวฉันเกลียดการที่จะทำให้เธอต้องตกต่ำลง"
"จริงๆนะ"
"แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอให้คนอื่นๆตามหาครอบครัวของฉัน ไม่สามารถรอให้แบทแมนกระโดดโฉบลงมาและปกป้องในแต่ละวัน"
"ผู้ใหญ่คนอื่นๆก็รอแต่เงินประกัน"
"จะให้ดีที่สุดคือต้องลงมือด้วยตัวเอง"
"ฉันต้องการที่จะกระโดดโฉบลงมาบนถนน"
"อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับความสูง แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร"
"ความตายเป็นเพียงแค่บางสิ่งเท่านั้น"
"ฉันรู้ว่าพวกซุปเปอร์ฮีโร่ชอบที่จะกระโดดไปมาบนที่สูงๆ แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาของฉัน"
"มันไม่ใช่ปัญหาของฉันเลยแม้แต่นิด เริ่มพูดกับตัวเองเหมือนคนบ้าอีกล่ะ ทั้งๆที่แม่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ"
..... : พวกเราแน่ใจได้ไงว่านั้นคือเขา?
..... : ค่อนข้างมั่นใจนะ
..... : นั้นเรียกว่าไม่มั่นใจนะ
..... : ไม่มั่นใจเลยล่ะ
"แม่เป็นคนที่สะอาดหมดจด ใช้ภาษาได้ละเอียดอ่อน ถูกต้อง สะอาดไปซะทุกอย่าง"
"เธอชอบที่จะใช้ชีวิตให้สะอาดบริสุทธิ์ ไม่ยอมให้ฉันดื่มน้ำโค้กตอนเป็นเด็กจนกว่าฉันจะได้เกรดดีๆ แถมต้องดื่มจากแก้วน้ำ ห้ามดื่มจากกระป๋องตรงๆอีกต่างหาก"
"เธอไม่ยอมรับในเรื่องนั้น เธอมักจะบอกว่า การทำจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์ก็จะทำให้จิตวิญญาณบริสุทธิ์เช่นกัน ซึ่งไม่มีสิ่งใดที่สะอาดเลยในสถานที่นี้"
"นั้นมันทำให้ฉันเดินทางผิดเจ้าสิ่งเหล่านี้ หนทางอย่างเดียวของแม่ทำให้ฉันต้องมาจบลงที่ท่อน้ำทิ้งหรืออะไรบางอย่างที่ค่อนข้างมืดจนมองไม่เห็นว่าตัวเธอเองเป็นใคร"
"นั้นมันทำให้ฉันกลัวยิ่งกว่าความสูงซะอีก"
บางอย่างพุ่งเข้ามาหาดุค
หนูวิ่งผ่านดุคไป
"มันมีเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับท่อน้ำทิ้งในก๊อตแธม"
"เรื่องราวบ้าๆ จระเข้ พิธีกรรมแห่งความลับ อาชญกรที่หลบซ่อนตัวอยู่ ชิ้นส่วนของร่างกาย"
ดุคเดินไปตามทางเรื่อยๆจนเห็นแสงจากตะเกียงที่ใครบางคนถืออยู่
..... : ฉันบอกนายแล้ว ว่าเขาไม่ชอบที่นายเอาอาหารของตัวเองมา นายต้องกินอาหารเหมือนอย่างที่คนอื่นกินนะ
..... : ไม่มีทางที่เขาจะกันฉันจากเบอร์ริโต้ได้หรอก ข้างนอกนั้นในตอนเช้าที่อากาศหนาวฉันขอทานจนได้ไอ้นี้มาเลยนะ
..... : เขาคือบอส จงเห็นด้วยในสิ่งที่เขาพูด ไปได้แล้ว
..... : ฉันจะแสดงให้นายเห็นถึงหนทาง....
..... : ...ที่จะนำไปสู่แสงสว่าง
..... : ....และฉันก็รู้ว่าพวกนายมอบหลายอย่างให้กับโลกข้างบนนั้นยิ่งกว่าที่มันได้มอบให้กับพวกนาย โลกนั้นมีแต่เอาไปอย่างเดียว
..... : แมงมุม ต้องการที่จะเริ่มต้นราวกับแมงมุม
..... : แสงสว่างย่อมเห็นแสงสว่าง
..... : ความหิวกระหาย
..... : มันได้เอาไปหมด และไม่มีสิ่งใดหลงเหลือเลย....
..... : ให้มันไปหมดทุกอย่างที่ฉันมี...
..... : ฉันรู้ว่าว่ามันเอาอะไรไป แต่ฉันจะให้พวกนายกลับคืนมากกว่านั้นอีก
..... : ฉันจะช่วยพวกนายในการเรียกคืนสิทธิในการใช้ชีวิตกลับคืนมา พวกเราจะทำให้พวกมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันปลิ้นปล่อนและผลักไสพวกเราให้ตกต่ำลง
..... : พวกเราจะทำลายพระราชวังของพวกมันให้กองลงมากับพื้น และเริ่มต้นสร้างสัญลักษณ์ของพวกเราไว้บนเมืองที่มั่งคั่ง พวกเราจะทำให้มันจำได้ว่ารากฐานของมันมาจากใต้ดิน
"ไอ้ตายเถอะ....พวกซอมบี้ขี้เมา"
"เจ้าพวกนี้ดูเหมือนจะไม่ได้เจอกับแสงแดดมาเป็นเดือนๆ บางทีอาจจะนานกว่านั้นอีกตั้งแต่ที่พวกเขาอาบน้ำครั้งสุดท้าย"
"กลิ่นเหมือนตูดเปียกๆ"
..... : ลงมือเลย...
..... : อยาก...จะแย่แล้ว
..... : พวกมันต้องชดใช้...
..... : งานของเรายังไม่เสร็จดี พี่น้องทั้งหลาย ราชาของพวกเราต้องการให้ทุกอย่างถูกเตรียมการไว้แล้วคืนพรุ่งนี้
..... : หอบันทึกของก็อตแธม คือเป้าหมายแรกของเรา...
คนที่พูดเหมือนจะได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่แปลกออกไป
..... : พี่น้องทั้งหลาย มีคนนอกปะปนอยู่ในกลุ่มพวกเราด้วย ใครที่อยู่ในนี้และยังไม่ได้เข้าร่วมกับเรา?
..... : ใครกันแน่ที่ไม่เป็นพวกของเรา?
"นี้ล้อฉันเล่นใช่มั้ยเนี่ย"
"ครั้งที่สองของวันแล้วนะ ที่ฉันกำลังจะโดนฆ่าเพราะไอ้กลิ่นน้ำหอมเนี่ย"
"มันจะพังค์เกินไปรึเปล่าเนี่ย มันจะถูกต้องรึเปล่าถ้าฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือจากพ่อและแม่ของฉัน"
..... : เขาจะต้องถูกชำระบาป!!
"ฉันหมายถึง มันน่าอึดอัดขนาดไหนเนี่ยที่จะต้องมาอยู่ในส่วนหนึ่งของพวกแผนการแบบนี้?"
"ไม่มีญาติพี่น้อง...."
"ไม่มีความช่วยเหลือ..."
ดุคถูกจับได้ แต่ก็มีใครบางคนมาขวางเอาไว้
..... : ไม่เอาน่าเพื่อน นายกำลังมีส่วนร่วมกับ ผู้ช่วย.....
..... : .....ค้าวคาวนะ!!
Duke : ใครนะ?
..... : นายไม่ได้ยินเหรอไงหะ?
..... : พวกเรา คือ โรบิน!!
กล้องค้างคาวตัวหนึ่งกำลังจับภาพการต่อสู้ของโรบินส่งให้ชายอีกคนชม
"สิ่งนี้มันหลีกเลี่ยงไม่ได้"
"ฉันรู้ดีมาตลอดว่าเมืองนี้ก็เหมือนสิ่งมีชีวิต สิ่งมีชีวิตของดาร์วินจำเป็นจะต้องสังเกตและศึกษาซึ่งมันเต็มไปด้วยความน่าประหลาดใจ"
"มันมีการดัดแปลงและเปลี่ยนแปลงไปเพื่อป้องกันตัวมันเองในระบบนิเวศที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่"
"การเจริญเติบโตใหม่ๆคือพื้นฐานของการพัฒนาแต่มันเต็มไปด้วยความรุนแรง"
"หนึ่งในนั้นจำเป็นที่จะต้องได้รับความควบคุม"
"ฉันเฝ้าดูผู้คนเลือกที่จะปกป้องเมืองนี้มานานเหลือเกิน"
"มันดูเหมือนว่ามีแต่คนที่เหมาะสมเท่านั้นในท้ายที่สุดจะเป็นผู้ถูกเลือก"
"นั้นเต็มไปด้วยความท้าทายและความกล้าหาญ"
"นั้นเต็มไปด้วยการเรียนรู้ความโกรธก่อนที่มันจะกลืนกินพวกเขา"
"นั้นเต็มไปด้วยเรื่องในอดีตจนไม่สามารถทำนายอนาคตว่าจะออกมาเป็นเช่นไรได้"
"อนาคต..."
"อนาคตของเมืองนี้ไม่ได้มืดหม่นและหนาวเย็นเหมือนคอนกรีตสีเทาอย่างแน่นอน มันตั้งอยู่บนรากฐาน..."
"มันคือสถานที่..."
"ที่เต็มด้วยสีสัน"
ในห้องที่ชายผู้สังเกตการณ์ได้เดินเข้าไป เต็มไปด้วยชุดโรบิน!!
โปรดติดตามตอนต่อไป!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น