Action Comics 35
(Superman Doomed Aftermath)
วันวางจำหน่าย : ตุลาคม 2014
เรื่องโดย : Greg Pak
ภาพโดย : Aaron Kuder
ภาพโดย : Aaron Kuder
หน้าปกโดย : Aaron Kuder
สำนักพิมพ์ : DC comics
ผู้แปล GL Spoil Comic
ผู้แปล GL Spoil Comic
"เมโทรโปลิส"
"ตีสาม ปัจจุบัน"
"ยังจะมีใครต้องการซุปเปอร์แมนอยู่อีกงั้นเหรอ?"
"โดย คลาร์ก เคนท์"
"18 ชั่วโมงก่อนหน้านี้"
Superman - ฉันชกผ่านก้อนน้ำแข็งและก้อนหินของวงแหวนดาวเสาร์มา และฉันควรจะภูมิใจสินะ
Superman - หลังจากหกสิบวันที่ฉันได้บินผ่านห้วงอวกาศที่ไร้ที่สิ้นสุดมา...
Superman - ...ฉันเกือบจะถึงบ้านแล้ว
Superman - แต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นโลก ฉันได้สู้กับเบรนนิแอคในขณะที่ถูกสิงโดยไวรัสดูมส์เดย์...
Superman - ...และชีวิตของทุกๆคนบนโลกก็ถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย
Superman - แต่พวกเราช่วยโลกได้
Superman - ฉันลากเบรนนิแอคเข้าไปในหลุมดำด้วยมือของฉันเอง
Superman - ฉันไม่ควรจะต้องกังวลเลย บ้าเอ้ย
Superman - แต่ฉันสัญญาแล้วว่าจะทำให้พวกเขาปลอดภัย
Superman - และความกังวลนั้นมันก็ไม่หายไปไหนเลย...
Superman - ...จนกว่าฉันจะได้เห็นพวกเขาทั้งหมดด้วยตาของฉันเอง
Superman : อ้ากกกก
Superman - การสั่นสะเทือนของคริปโตไนต์....
Superman - ...จากดาวเทียมของเวย์นงั้นเหรอ?
Superman - ให้ตายเถอะ บรูซ
Supergirl : คาร์!!
Supergirl : นายยังมีชีวิตอยู่!!
ซุปเปอร์เกิร์ลพุ่งตัวมารับตัวซุปเปอร์แมนไว้
Supergirl : นายหายไปไหนมา?
Superman : คาร่า...ฉันพยายามมาให้เร็วที่สุึดแล้ว
Superman : มันใช้เวลานานเหลือเกิน แล้วทุกๆอย่าง ทุกๆคน...
Supergirl : ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆนะ....
Supergirl : ....โลกยังคงอยู่ ลองดูซิ
Superman - พวกเราบินไปอย่างรวดเร็ว....
Superman - ...และเธอก็แสดงให้ฉันได้เห็นถึงตึกที่สว่างไสวและท้องฟ้าสีน้ำเงิน
Superman - แต่ฉันอ่อนแอเกินไป
Superman - สายตาและการได้ยินอันทรงพลังของฉันไม่แข็งแรงพอที่จะบอกฉันได้......
Superman : คาร่า เบรนนิแอคได้ทำให้ผู้คนเจ็ดพันล้านกว่าคนหมดสติไป...
Supergirl : และ หนึ่งหมืนสามพันหกร้อยสิบสองคนได้เสียชีวิตไป
Superman : ไม่...
Supergirl : ฉัน..ฉันรู้ พวกเราช่วยไว้พันล้านกว่าชีวิต...
"ป้อมปราการแห่งความสันโดษ"
Supergirl : ...แต่ก็มีที่หัวใจวาย โรคลมแดด อุบัติเหตุจากการชน.....
Supergirl : พวกเราได้ทำทุกๆอย่างที่สามารถทำได้แล้ว...แต่มันก็ยัง....และตอนนี้ฉันก็...พยายามที่จะโฟกัสว่ามีอะไรที่พวกเราสามารถแก้ไขได้บ้าง
Superman : โอ้ไม่
Supergirl : ใช่ จอภาพของแฟนธ่อมโซนได้ระเบิดในระหว่างการต่อสู้กับเบรนนิแอค
Supergirl : ข่าวดีก็คือพวกเราคิดว่าระเบิดนั้นได้กลืนเอามอร์กูล น็อน และแฟนธ่อมคิงเข้าไปด้วย พวกเรายังไม่สามารถหาตัวหรือระบุตำแหน่งของพวกเขาได้เลยบนโลกใบนี้
Supergirl : ส่วนข่าวร้ายคือมันได้ระเบิดเอาสวนสัตว์ของนายไปด้วย...
Supergirl : ...และเชย์ เวริทัส
Superman : เชย์...
Supergirl : ฉันพยายามที่จะหาตัวเธอ แต่จอภาพเสียหายเกินไป แฮโร่วและโกสต์โซลเยอร์ได้มองหาทางเข้าอื่นๆที่จะเข้าไปในโซน แต่หนทางมันก็ไกลมากนัก....ฉันขอโทษนะคาร์...
Supergirl : มัน...มันยิ่งแย่ลงไปอีก
Superman : มัน..มันไม่เป็นหรอกนะ คาร่า ที่โซนนั้นมันไม่มีเวลา ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะทำร้ายคนอื่นๆได้ และด้วยมันสมองระดับควอนตัมของเชย์แล้ว...
Supergirl : ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องเชย์...
Supergirl : ....ฉันกำลังพูดถึงคันดอร์(เมืองในขวดโหล)
Superman : โอ้ พระเจ้า มันหายไปแล้วเหรอ?
Supergirl : เบรนนิแอคเคยทำให้เมืองหดเล็กมาก่อนหน้านี้แล้ว...ฉันคิดว่าเขาจะต้องมีแผนแน่ๆ....เขาได้มันไปรึเปล่า? ในยานแม่ของเบรนนิแอคนายเห็น...
Superman : ไม่ ไม่มีอะไรเหมือนเลย
Superman : แล้วเธอได้พบร่องรอยอะไรบางรึเปล่า...โมเลกุลที่อาจจะเหลือร่องรอยให้เรา...
Supergirl : ไม่ ฉันค้นหาบริเวณนี้มาพันกว่าครั้งแล้ว ชาวคันดอเรี่ยน...พวกเขาคือชาวคริปโตเนี่ยนพวกสุดท้ายนะ คาร์ และ ทาลิ....เพื่อนรักของฉัน...เธอเองก็อยู่ในเมิองนั้นด้วย...
Superman : ฉันรู้ คาร่า
ซุปเปอร์แมนกดปุ่มอะไรบางอย่าง
Supergirl : เดี๋ยวนะ...นายกำลังทำอะไรน่ะ คาร์?
Superman : ฉันบอกให้ระบบบทำการรีบูทและฟื้นฟูใหม่อีกครั้ง
Supergirl : ฟื้นฟูงั้นเหรอ? พวกเราไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้นหรอกนะ คาร์
Superman : ป้อมปราการและเทคโนโลยีในนี้ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นมาจากคริสตัลที่มีชีวิต มันต้องการการรักษา...มันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ทุกๆอย่างกลับมาออนไลน์เชื่อมต่อได้อีกครั้ง
Superman : และจากนั้นพวกเราก็จะเปิดแฟนธ่อมโซนและช่วยเหลือทุกคน
Supergirl : คาร์...นายเพิ่งจะบอกไปว่ามันไม่มีเวลาในโซนไม่ใช่เหรอ?
Superman : นั้นล่ะคือสิ่งที่ฉันเชื่อมั่น
Superman : มาเจอกับฉันอีกครั้งที่นี้ในอีก 40 วันนะ
Supergirl : เดี๋ยวนะ นายจะหนีไปแบบนี้ไม่ได้นะ...
Superman : นั้นคือเวลาทั้งหมดที่ต้องใช้ในการฟื้นฟู และเธอก็เพิ่งจะบอกว่าผู้คนตายไปหมื่นสามพันกว่าคน ฉันจำเป็นต้องหาคำตอบ...ว่ามันยังมีอะไรอีกบ้างที่อาจจะอันตรายอยู่...
Supergirl : แล้วนายจะทำเรื่องแบบนั้นได้ไงกันล่ะ
Superman : ฉันก็ไม่รู้...
Superman : ..ฉันว่า...
Superman : ...ฉันจะเริ่มจากบ้านก่อน
"สมอลวิลล์"
Clark - นี้คือที่แรกที่เบรนนิแอคโจมตี
Clark - ทุกคนที่อยู่ในเมืองนี้อยู่ในอาการโคม่ามาตลอดสามเดือน ถูกศึกษาจากนักวิทยาศาสตร์นับร้อยและถูกกักกันไว้โดยทหารห้ากอง
Clark - แต่ว่าตอนนี้ทหารรักษาการณ์ทั้งสองคนก็นั่งดื่มกาแฟตรงที่ๆเคยเป็นจุดเช๊คพอยน์
Clark - และผู้คนทั่วไปก็ดูเหมือนว่าจะ..สบายดี
..... : เฮ้ คลาร์ก!! นั้นนายใช่มั้ยที่อยู่ใต้หนวดนั้นน่ะ?
Clark : ไงครับ คุณกันเดอร์สัน
Clark - ฉันควรจะหยุดเพื่อพูดคุย
Clark - ฉันเป็นนักข่าว และนั้นคือวิธีที่จะได้ข่าวมา
Clark - หนึ่งหมืนสามพันคน
Clark - โอ้พระเจ้า
Clark - แต่ทุกๆอย่างก็ดูปกติ....และทั้งๆที่มีความย่ำแย่แบบนั้นที่กำลังกัดกินท้องของฉันอยู่...
Clark - ...ฉันกลับสัมผัสได้ถึง...ความปกติ...ของตัวฉันเอง
Clark - และฉันก็เพิ่งจะขี่ลงไปยังทางเส้นเก่าๆ เหมือนอย่างที่พวกเราเคยทำเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก...
Clark - ...รอคอยทางลาดที่ผ่านไปยังฟาร์มทาคาฮาร่า...
Clark - รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังบินอยู่
Clark - คิดถึงจังเลยนะ....
Clark - ...การทำลาย งั้นสินะ?
Clark - ตอนนั้นฉันอายุเก้าขวบ
Clark - ชีวิตมันสุดยอดมาก
Clark - และจากนั้นตาของฉันก็ติดไฟและเผาทุ่งข้าวโพดของพ่อฉัน
Clark - เขากอดฉันเอาไว้
Clark - ถึงแม้ว่าฮีทวิชั่นอาจจะตัดเขาออกเป็นสองเสี่ยงก็ได้
Clark - และเขาก็พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แตกและแหบแห้ง...ว่าฉันนั้นคือของขวัญ...ไม่ใช่คำสาปอะไรทั้งนั้น
Clark - ถ้าพ่อและแม่ยังอยู่ตรงนี้...ผมสงสัยเหลือเกิน...ผมสงสัยว่าคุณจะ...
..... : คลาร์ก?
Lana Lang : คลาร์ก!!
Clark : ลาน่า!
ลาน่ากระโดดเข้ามากอดคลาร์กด้วยความคิดถึง
Lana Lang : คลาร์ก นายยังมีชีวิตอยู่
Clark : ใช่ ฉันก็กำลังคิดแบบเดียวกับเธอเลย
Lana Lang : เคราสวยดีนิ
Clark : ขอบใจนะ...
Lana Lang : นายไม่โทรมาเลย นายไม่เขียนอะไรเลย...
Clark : ฉันรู้ ฉันขอโทษ มันต้องใช้เวลาสักพักเลยล่ะกว่าจะหาทางกลับบ้านได้
Lana Lang : เดี๋ยวนะ นายน่าจะได้ยินเสียงขับรถของฉันแล้วนะ ก่อนหน้านี้ จริงๆแล้วนายน่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของฉันเลยด้วยซ้ำเมื่อนายมาถึงเมืองนี้น่ะ
Clark : ฉันยังไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซนต์สักเท่าไหร่น่ะ แต่เธอก็ดูดีนิ เหมือนกับคนอื่นๆในเมือง แทบจะเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นในเมืองนี้เลย ใช่มั้ย?
แต่สีหน้าของลาน่าก็เศร้าลงไป
Clark : ลาน่า...เกิดอะไรขึ้นเหรอ...
Clark - แต่ในที่สุดฉันก็พบคำตอบ
ป้ายหลุมศพ ลอร่าและเลวิศ แลงค์
Clark : ฉันควรจะมาที่นี้ก่อน
Lana Lang : นายมีผู้คนเจ็ดพันล้านกว่าชีวิตต้องไปช่วย นายจะมายึดติดกับคนส่วนน้อยได้ไงกัน
Clark : ฉันไม่ควรจะพลาดที่นี้ไป
Lana Lang : ไม่ นายไม่ควรจะพลาด
Clark - เธอยังคงยิ้มอยู่ แต่เธอก็ปล่อยให้คำพูดคาไว้แบบนั้น
Clark - และจากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมา
Clark - เธอต้องการที่จะพูดบางสิ่งออกมามากกว่า...เพื่อทำให้มันดูนุ่มนวลลง
Lana Lang : มาเถอะ...ฉันอยากจะแนะนำให้นายรู้จักกับแฟนของฉัน
Clark : อะไรนะ...
Lana Lang : คลาร์ก เคนท์ นี้คือ จอห์น เฮนรี่ ไอรอน
John Henry Iron : ในที่สุด!! ฉันได้ยินเรื่องของนายมาเยอะเลยล่ะ!!
Clark : เหมือนกันเลย ยินดีที่ได้เจอกันนะ ดร.ไอรอน
John Henry Iron : โอ้ ไม่เอาน่า เรียกผมว่า จอห์น เถอะ
John Henry Iron : เว้นแต่ว่าพวกเราเปิดเผยกันไปแล้วนะ ในกรณีนั้น ไม่ต้องอธิบายอะไรกันมากนักหรอก
Clark - ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาอันเซ็งๆของลาน่า เธอยังโกรธฉันอยู่
John Henry Iron : เคราสวยดีนะ
Clark : ขอบใจ
Clark - ...แต่เธอก็ยังคงเก็บความลับของฉันไว้อยู่...อา ลาน่า...
Clark : งั้นช่วยบอกอะไรหน่อยได้มั้ย...ว่าเจอกันได้ยังไงน่ะ?
John Henry Iron : ก็หลังจากที่ฉันช่วยซุปเปอร์แมนในระหว่างศึกดูมส์เดย์ รัฐบาลก็ได้ยึดเอาแลปของฉันไปและจากนั้นเบรนนิแอคก็ระเบิดแลปนั้นทิ้งและลาน่าก็ต้องการความช่วยเหลือบางอย่างเพื่อช่วยเหลือโลก...
Clark : ว้าว เธอต้องให้ข่าวฉันมาเขียนแล้วล่ะ ลาน่า?
Lana Lang : นายละเมอเหรอไง นายแพ้แล้วล่ะคลาร์ก นายยังไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหรอ? ลูอิส เลน เขียนไปเรียบร้อยแล้ว
Clark : แน่นอนเลยล่ะว่าเธอต้องทำแบบนั้น
Mr.Santiago : ไงคลาร์ก!! อะไรดลใจให้นายกลับมาเนี่ย?
Clark : แค่มาเยี่ยมเฉยๆน่ะ คุณซานเทียโก้
Mr.Santiago : ฮา!! นายโตเป็นหนุ่มแล้วนะตอนนี้ เรียกฉันว่ามอร์ริสก็ได้นะ หนุ่มน้อย!!
Clark : ได้เลยครับ
Mr.Santiago : จอห์น เฮนรี่ ฉันรู้สึกว่ากล้ามเนื้อที่น่องมันกระตุกอีกครั้งแล้วล่ะ
John Henry Iron : โอเคมอร์ริส...งั้นเดี๋ยวไปเจอผมที่แลปตอนบ่ายสองนะ นั้นน่าจะดีสำหรับคุณ?
Mr.Santiago : ตามนั้นเลย
Mr.Santiago : คลาร์ก นายต้องมั่นใจหน่อยนะว่าจะเขียนเรื่องของลาน่าและ จอห์นเฮนรี่ออกมาได้ดีพอที่นี้น่ะ!! ช่วยในวันนั้นและในทุกๆวัน!!
Clark : ได้เลยครับ
Clark : งั้นให้เดานะว่านายอยู่ที่นี้มาได้สักพักแล้ว?
John Henry Iron : ใช่ ให้พูดตรงๆก็ทุกๆคนที่อยู่ที่ดีค่อนข้างโอเคแล้วล่ะ เท่าที่ฉันบอกนายได้ แต่พวกเราต้องทำให้มั่นใจว่ามันไม่มีผลกระทบอื่นตามมาอีกจากอาการโคม่าที่เกิดขึ้น...ไม่ว่าจะกับชาวบ้านหรือกับทุกๆคนบนโลกใบนี้ และทางมูลนิธีเวย์นก็ได้มีการระดมทุนเข้ามาที่นี้สำหรับใช้ในการศึกษาถึงผลกระทบในระยะยาว ดังนั้น...
Clark : จริงๆฉันก็คิดว่าจะมาช่วยที่นี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ดูเหมือนว่านายจะสามารถรับมือกับมันได้นะ
"คฤหาสน์เวย์น"
"เนินเขาก็อตแธม"
Bruce : ใช้เวลานานเหลือเกินนะ กว่านายจะมาเยี่ยมได้
Clark : ใช่ ฉันไม่ได้รู้สึกกระตือรือร้นอะไรเป็นพิเศษหรอกกับการพูดทักทายกับชายที่ยิงฉันด้วยลำแสงคริปโตไนต์
Bruce : อืม ขอโทษสำหรับเรื่องนั้นด้วยล่ะกัน...
Bruce : ...แต่ว่านั้นเป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบ และข่าวดีก็คือนายเป็นอิสระจากเชื้อของดูมส์เดย์แล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง...
Clark : ฉันคิดว่าการบินผ่านหลุมดำน่าจะเป็นการช่วยชะล้างทำความสะอาดระบบร่างกายของฉันล่ะมั้ง
Clark - มันรู้สึกดีเหมือนกันนะที่ได้เห็นสีหน้าประหลาดใจของบรูซบ้างสักครั้งหนึ่ง
Bruce : หลุมดำเนี่ยนะ?
Clark : เรื่องมันยาวน่ะ อย่าลืมเตือนให้ฉันเล่าให้นายฟังสักวันหนึ่งด้วยล่ะกัน
Bruce : ฉันว่านั้นน่าจะอธิบายได้ว่านายยังไม่ค่อยแข็งแรงเต็มที่เท่าไหร่
Clark - แต่จากนั้นเขาก็กลับไปเป็นแบบที่เขาเป็น...
Clark - การคำนวน...การวางแผน...คิดเกี่ยวกับปัญหาต่างๆ...และวิธีการในการรับมือ
Bruce : ฉันว่านายควรจะใช้ประโยชน์จากมันซะ หายตัวไปสักระยะหนึ่ง
Clark : นายกำลังพูดอะไรอยู่?
Bruce : โลกได้ผ่านอะไรมาเยอะมากมายและส่วนใหญ่นั้นดูเหมือนว่าจะมาจาก...ซุปเปอร์แมน
Clark - แน่นอนเลยล่ะ ว่าในวันนี้...ปัญหา...ก็คือฉันนั้นเอง
Bruce : แต่ฉันก็ได้ปกปิดให้นายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ปล่อยข่าวออกไปว่าทางมูลนิธิเวยน์ได้จ้างให้คลาร์ก เคนท์ทำข่าวอยู่ต่างประเทศในระยะยาว...
Bruce - ..ดังนั้นกลับบ้านเถอะ คลาร์ก
Bruce - กลับบ้าน...แล้วให้เวลากับตัวเองบ้าง
"เมโทรโปลิส"
Clark - ตีสาม
"ยังจะมีใครต้องการซุปเปอร์แมนอยู่อีกงั้นเหรอ? โดย คลาร์ก เคนท์"
Lois Lane : คลาร์ก เคนท์ เปิดประตูบ้าๆนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ!!
Clark : ลูอิส ไง มีอะไรเหรอ...
Lois Lane : อย่างแรกเลยนะ เครานายมันน่าตลกชะมัด
Clark : ขอบใจ
Lois Lane : อย่างที่สอง...
Lois Lane : ....นายไปท่องเที่ยวกับพวกเวยน์เกือบสองเดือนในขณะที่ในเมืองกำลังแย่ลง...และจากนั้นนายก็กลับมาแล้วเขียนบทความต่อต้านซุปเปอร์แมนเนี่ยนะ?
Clark - และฉันก็ได้ตระหนักว่าลูอิส เลนได้กลับมาแล้ว 100 เปอร์เซนต์เลย
Clark - เป็นอิสระจากอิทธิพลของเบรนนิแอค
Clark - ...และเป็นอิสระจากความทรงจำใดๆก็ตามที่เป็นความลับเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของฉัน
Lois Lane : ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?
Clark : ฉัน...เธออ่านมันแล้วเหรอ?
Lois Lane : ใช่ ฉันอ่านแล้ว!!
Lois Lane : และตั้งแต่ที่ฉันรีบล็อกไป(คล้ายๆกับการรีทวีต) ผู้คนมากกว่าหมื่นคนก็แชร์มันออกไปอีก!!
Lex Luthor : เจ้า...เคนท์คนนี้
..... : ครับ คุณ ลูเธอร์?
Lex Luthor : ฉันเริ่มจะชอบเขาขึ้นมาแล้วล่ะ
Clark : ถ้าเธอเกลียดมันนักล่ะก็ ทำไมเธอถึงรีบล๊อกไปล่ะ?
Lois Lane : ฟังนะ คลาร์ก ฉันรู้ว่าเว็บไซต์น้อยๆของนายอยู่ใต้อำนาจของแคท ดังนั้นนายน่าจะเข้าตาจนแน่ๆ
Lois Lane : แต่ฉันก็ไม่อยากจะทำให้มันกลายเป็นรูปแบบของพวกเว็บลิงค์เบทไป(เหมือนกับการคลิกไปที่เว็บไซต์หนึ่งแต่กลับเชื่อมต่อไปยังอีกเว็บไซต์)
Clark : ลูอิส เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ...
Lois Lane : อ้องั้นเหรอ? งั้นนายก็ไม่ได้เข้าใจอะไรในตัวซุปเปอร์แมนแม้แต่อย่างเดียว
Clark - เธอจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดุร้ายและโกรธแค้น...และฉันก็รู้สึกได้ว่าฉันกำลังสูญเสียและได้พบกับเพื่อนสนิทของฉันในช่วงเวลาเดียวกัน
Clark : ฮา
Lois Lane : โอ้ นายคิดว่าเป็นเรื่องสนุกงั้นซิ? ได้เลย
Lois Lane : ฉันสามารถลุยกับเรื่องนี้ได้ นายต้องการสงครามใช่มั้ย?
Lois Lane : นายได้มันแน่
ลูอิสปิดประตูกระแทกอย่างไม่พอใจ
"คลาร์กได้พูดเอาไว้ว่า ซุปเปอร์แมนควรจะอยู่ห่างๆเอาไว้"
"พวกเราเคยได้ยินการโต้เถียงนั้นมาก่อนหน้านี้แล้ว ให้ตายเถอะ ฉันเป็นคนสร้างมาด้วยมือของฉันเองในตอนที่ซุปเปอร์แมนกลายเป็นซุปเปอร์ดูม"
"เขาคือภัยคุกคาม เอเลี่ยนที่มีพลังมากเกินไปสำหรับโลกใบนี้"
"ไม่ว่าที่ใดก็ตามที่เขาไป สัตว์ประหลาดจะตามไปด้วยเสมอ"
"ซึ่งแน่นอนเลยว่าซุปเปอร์แมนมีนิสัยที่ชอบบินออกไปช่วยเหลือในแต่ละวัน"
"แต่ก็เช่นเดียวกับเด็กใหม่ของเขา บาก้า สัตว์ประหลาดร่างเด็กที่มาจากชั้นใต้ดินผู้ปกป้องเมืองนี้เอาไว้จากกลุ่มๆหนึ่งที่ต้องการจะยึดเมืองเมโทรโปลิสซึ่งเกิดขึ้นอย่างทันทีทันใดภายหลังจากการรุกรานของเบรนนิแอค"
"และ จอห์น คอร์เบนล่ะ หรือที่เรารู้จักกันในชื่อ เมทัลซีโร่ วีรบุรุษสงครามผู้เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นเครื่องจักรและยังคงปกป้องอยู่บนตึกเดย์ลี่ เพลนเน็ตมาตลอดเกือบหกสิบกว่าวันอีก?"
"และซุปเปอร์เกิร์ล....และโกสต์โซลเยอร์และมาร์เชี่ยนแมนฮันเตอร์....และใครจะรู้ได้อีกล่ะว่าข้างนอกนั้นยังมีฮีโร่อีกมากแค่ไหนที่คอยปกป้องโลกในแต่ละวัน ตั้งแต่ที่เขาจากไป"
"ในทางกลับกัน การโต้เถียงนั้นก็ได้หายไป...พวกเราถูกปกคลุมไปด้วยประโยคๆหนึ่ง"
"พวกเราไม่จำเป็นต้องมีซุปเปอร์แมนก็ได้"
Clark : นั้นล่ะ ลูอิส เธอทำได้ดีแล้ว...
"แต่นายเคยหยุดคิดบ้างรึเปล่าล่ะ คลาร์ก เคนท์..."
"....ว่าซุปเปอร์แมนต้องการพวกเรารึเปล่า?"
"นายมักจะชอบเรียกเขาว่าเอเลี่ยน"
"แต่ที่นี้ คือสถานที่สำหรับเขา"
"ฉันเห็นเขาในทุกๆวันในแต่ละคนข้างนอกถนนนั้น พยายามที่จะทำในสิ่งที่ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม"
"แต่นั้นไม่ใช่ว่าเขาเป็นแรงบันดาลใจให้พวกเรา"
"นั้นมันเกี่ยวกับพวกเราต่างหากที่แสดงให้เขาได้เห็นถึงหนทางอย่างที่มันเป็น"
"ทุกๆคนมีความสามารถที่จะทำเรื่องแย่ๆในจินตนาการของตนเองและในบางครั้งเราก็ทำมันออกมา"
"แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจนั้นคือ มนุษย์เราจะทำในสิ่งที่ตรงข้ามแบบนี้บ่อยแค่ไหนกันล่ะ"
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าซุปเปอร์แมนอยู่ที่ไหน"
"แต่เขาควรที่จะกลับมาบ้านของเขาได้แล้ว"
"เพราะเขาจำเป็นต้องเห็นสิ่งเหล่านี้"
--END--
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น