[Spoil]Supergirl 034(Superman Doomed Part 14)

Supergirl 034
(Superman Doomed Part 14)

วันวางจำหน่าย : สิงหาคม 2014

เรื่องโดย : Tony Bedard

ภาพโดย : Emanuela Lupacchino

หน้าปกโดย : Cameron Stewart

สำนักพิมพ์ : DC comics

ผู้แปล GL Spoil Comic

[LAST SUN] : Chapter 3

"ควีน นิวยอร์ก"

..... : เมล์ก็ถูกส่งไปหมือนเดิม...ยอมรับความจริงได้แล้ว...พวกเขาไม่ตอบกลับมาหรอก ต้องหาทาง ฉันจำเป็นต้องไปเมโทรโปลิสด้วยตัวเองและ...

..... : ฮัลโหล?

..... : โอ้พระเจ้า...

ซุปเปอร์เกิร์ลร่วงหล่นมายังตึกหลังหนึ่งและสลบไป

..... : ...ฉันพูดว่า เธอจำเป็นต้องได้รับน้ำและกินอะไรบางอย่าง เพื่อให้เธอกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง อ้อ ฉันชื่อว่าไมเคิลนะ

Supergirl : ...ไมเคิล...ฉันอยู่ที่ไหน?..

Michael : ชั้นใต้ดินตึกของฉันเอง มันน่าจะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นที่หลบระเบิดเมื่อสมัยสงครามเย็น โชคดีสำหรับเรานะที่รถวีลแชร์(รถเข็นขนพิการ) สามารถเข้ามาได้ด้วย

Michael : พวกเขาพูดว่าคริปโตไนต์ในชั้นบรรยากาศได้ปล่อยรังสีอะไรบางอย่างออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะรับไปทั้งหมดเท่าที่เธอจะรับได้เลยนะ

Michael : พวกเราอยู่ชั้นใต้ดินที่นี้...กำแพงและเพดานถูกออกแบบมาเพื่อหยุดฝุ่นกัมมันตรังสีของนิวเคลียร์...มันอาจจะไม่สามารถกันได้ทั้งหมดแต่อย่างน้อยฉันคิดว่ามันน่าจะช่วยได้

Supergirl : อืม...? มองทะลุผ่านไปไม่ได้เลย...ผ้าคลุมพวกนี้สร้างจากอะไรเหรอ?

Michael : ถูกทักขึ้นมาจากตะกั่วน่ะ ฉันมีเพื่อทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเกี่ยวกับรังสีเอ๊กซ์เรย์ เขาเอามันมาให้ฉันยืม

Supergirl : โรงพยาบาล? แล้วทำไมเธอถึงไม่พาฉันไปที่นั้นล่ะ?

Michael : ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะตอบสนองยังไงกันน่ะสิ เธอก็ลองคิดดูถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับซุปเปอร์แมนในตอนนี้สิ..?

Supergirl : ซุปเปอร์แมน...ใช่แล้ว ฉันอยู่ที่นั้น...

Supergirl : ฉันไปจากโลกสักระยะหนึ่งแล้ว.....ฉันหมายถึง...เมื่อฉันกลับมา ท้องฟ้าก็เป็นสีเขียวและ...ซุปเปอร์แมนก็กลายเป็นสัตว์ประหลาด....

Supergirl - ฉันมีเพื่อนมาด้วย เพื่อนผู้ทรงพลัง

Supergirl - แต่นั้นมันไม่สำคัญอะไรหรอก เขาฉีกทุกอย่างเป็นชิ้นๆต่อหน้าเราได้ แต่เมื่อเขาบินห่างออกไปจากโลก....จากคริปโตไนต์...เขาก็กลับมาคุมตัวเองได้อีกครั้ง

Superman : กลับไปที่โลก...พวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอเมื่อฉันจากไปแล้ว คาร่า

Michael - ใช่ ทุกอย่างดูแปลกไปอย่างไม่ต้องสงสัยเลยในขณะที่เธอไม่อยู่ ซุปเปอร์เกิร์ล ฉันกลัวที่จะต้องเปิดข่าวดูด้วยซ้ำ

Michael - อย่างแรกเลยที่สมอลวิลล์ จากนั้นซุปเปอร์แมนก็พบบางสิ่งบางอย่างที่ถูกเรียกว่า ดูมส์เดย์ และในตอนแรกพวกเขาบอกว่าซุปเปอร์แมนชนะ

Michael - สิ่งต่อมาที่ฉันได้ยินก็คือซุปเปอร์แมนเริ่มบ้าคลั่ง เขาสู้กับเพื่อนของเขาเอง

Michael : ทางกองทัพน่าจะเข้าตาจนแน่นอน พวกนั้นเลยปล่อยระเบิดคริปโตไนต์ใส่เขา ถ้าพวกเขาพยายามที่จะไล่ซุปเปอร์แมนไปล่ะก็ ฉันคิดว่ามันได้ผล แต่ฉันไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลยว่าทางกองทัพจะหวาดระแวง...เธอก็รู้นะ...ผู้คนอย่างพวกเธอ

Michael : นั้นล่ะ คือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงไม่พาเธอไปที่โรงพยาบาล ฉันกลัวว่ารัฐบาลจะจับเธอไว้ในแลปที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่เธอยังไม่ได้สติ

Supergirl : แต่เธอไม่้กลัวฉันนิ ทำไมกันล่ะ?

Michael : ฉันอยู่ที่วอชิงตันสแควร์ในวันที่เธอเจอกับเอเลี่ยนสี่ตัว ฉันเห็นในสิ่งที่เธอทำ ฉันเห็นเธอช่วยทุกๆคน เธอไม่ใช่คนที่น่ากลัวเลย

Supergirl - นั้นอาจจะเป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่มนุษย์เคยพูดกับฉันเลย

Supergirl : เดี๋ยวนะ นั้นมันลูกหลงจากความเสียหายนิ ผู้คนบาดเจ็บ....กระดูกสันหลังช่วงล่างของนายได้รับความเสียหาย นั้น..เป็นเพราะฉันทำรึเปล่า?

Michael : เปล่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ถนนหลักของควีนน่ะ ถนนหลักแห่งความตาย ใช่มั้ยล่ัะ?

Michael : โทษทีนะ ฉันไม่ควรจะเล่นตลกในตอนนี้เลย

Michael : ฉันหมายถึง ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกับซุปเปอร์แมนมีความเกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ฉันบอกได้อย่างหนึ่งว่าเขาสำคัญกับเธอ

Michael : เขาเป็นอะไรล่ะ? พี่ชายของเธอ หรือแฟนของเธอ?

Supergirl : ...เขาเป็นญาติของฉัน

Supergirl - ทำไมฉันต้องบอกเรื่องนี้กับเขาด้วยล่ะ? ฉันเพิ่งเจอเขาเองนะ

Supergirl : แล้วนายจะกลัวฉันรึเปล่า ฉันอาจจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนกันนะ?

Michael : ไม่หรอก ด้วยใบหน้าแบบนั้นนะ

Michael : ความจริงก็คือ ฉันไม่รุ้สึกกลัวอะไรมากนักหรอกหลังจากที่ฉันประสบอุบัติเหตุ

Michael : ฉันไม่ใช่แค่กระดูกสันหลังหัก ฉันตายไปแล้วด้วยซ้ำ พวกเขาบอกว่าหัวใจของฉันหยุดเต้นไปเกือบๆนาที

Michael : เธอน่าจะรู้จักเรื่องราวพวกนี้นะ เวลาผู้คนเห็นเเสงสว่างสีขาว หรือไม่ก็เห็นภาพของครอบครัวที่ตายไปแล้วจริงมั้ย?

Michael : แต่ฉันไม่เห็นอะไรแบบนั้นเลย ฉันเลยได้รู้ในเวลาต่อมาว่า ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ส่วนตอนนี้งั้นเหรอ? ฉันคิดว่าฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำมากที่สุดเท่านั้นเอง

Michael : ขอโทษที นี้ฉันพูดพล่ามไปหน่อยใช่มั้ย?

Supergirl : ไม่เลยสักนิด

Supergirl : ฟังนะ ไมเคิล ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง บางทีเธออาจจะช่วยชีวิตฉันไว้...แต่ถ้าเธอต้องการกลับบ้าน ก็ไม่เป็นไรหรอก เธอดูเหมือนจะอายุเท่าๆกับฉัน พ่อและแม่ของเธอคงเป็นห่วงแล้วล่ะ

Michael : ใช่ เกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน อาการโคม่านั้นเกิดขึ้นในสมอลวิลล์ใช่มั้ย? ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มกระจายตัวออกไปแล้วล่ะ มันเกิดขึ้นที่เมโทรโปลิสเมื่อสองวันก่อน ผู้คนที่อาศัยอยู่ในขอบเขตนั้นก็เพียงแค่ทิ้งตัวลงตามๆกันไป...

Michael : ...รวมไปถึงคนขับรถบัส คนคุมขบวนรถไฟ แม้แต่นักบินที่ขับเครื่องบินอยู่เหนือหัวพวกเรา....มันดูเหมือนจะเป็นข่าวทั้งหมด...เหมือนกับพื้นที่สงคราม...

Michael : พ่อและแม่ของฉันอยู่ที่เมโทรโปลิสเมื่อทุกอย่างนั้นเกิดขึ้น มันเป็นเวลาสองวันแล้วและฉันก็ยังไม่ได้ยินข่าวอะไรจากพวกเขาเลย ฉันพยายามโทรและพิมพ์ข้อความไป แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆทั้งสิ้น จะเกิดอะไรขึ้นล่ะถ้าพวกเขาอยู่ที่นั้น ไม่ได้สติ อดอยากปากแห้ง? หรือจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขากำลังขับรถอยู่แล้วเกิดการชนขึ้น?

Supergirl - ฉันสูญเสียครอบครัวของฉันไป ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นกับไมเคิล ไม่สำหรับเขา

Supergirl : ไมเคิล ถ้าแม่และพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ ฉันสัญญาว่าจะหาพวกเขา

Michael : เธอแน่ใจนะว่าเธอบินได้แล้ว? ฉันหมายถึง เธอเพิ่งจะยืนได้เอง..!!

Supergirl : ..ก็แค่ต้อง...ขึ้นไปเหนือเมฆให้ได้แค่นั้น...

Michael : แค่นั้นเองเหรอ?

Supergirl - สูญเสียความเร็ว....

Supergirl - ...ไม่แน่ใจเลยว่าด้านบนอยู่ตรงไหน...

Supergirl - ห้าพันฟุตเหรอ? หรือ หนึ่งหมื่น?

Supergirl - สูงเพียงพอแล้ว นี้ล่ะที่ฉันต้องการ!!

Supergirl - ฟื้นฟูพลังให้เซลล์ของฉันด้วยพลังงานแสงอาทิตย์...เหมือนกับการซูดหายใจเข้าไปลึกๆก่อนที่จะดำลงไปอีกครั้ง...

"เมโทรโปลิส"

..... : มีผู้คนเกือบหลายร้อยครัวเรื่อนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แล้วสิ่งที่พวกเราสามารถทำได้ก็มีแค่การกั้นขอบเท่านั้นเนี่ยนะ?

..... : ฉันรู้ ฉันรู้ แต่ถ้านายจะพยายามเดินเข้าไปในนั้นล่ะก็ นายจะได้กลายเป็นแบบพวกเขาแน่ๆ อย่างไงก็ตาม ฉันได้ยินว่าวันเดอร์วูแมนปลอดภัยและเธอกำลังนำคนออกมา ดังนั้น...

ซุปเปอร์เกิรล์ดิ่งลงมาที่พื้นอย่างแรงจนพื้นดินแตก

Supergirl - ฉันพยายามที่จะหยุดตัวเองก่อนถึงพื้นประมาณยี่สิบฟุต แต่แม้แต่การเติมพลัง ฉันก็ไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่...

..... : คริปโตเนี่ยนอีกคนแล้วเหรอ

..... : นายคิดว่าไง?

..... : ใครสักคนโทรไปสิ

Supergirl : ใช่...โทรไปเลย บอกให้พวกเขารู้...ฉันมาที่นี้เพื่อช่วย

..... : ฉันไม่รู้เหมือนกับ ไม่มีใครอนุญาติเลย...

..... : ข่างหัวคำอนุญาติเถอะ พวกเรามีเครื่องบินคร่อมอยู่ตรงแถวปริมณฑลและมีการชนกันของรถไฟใต้ดินข้างใต้เท้าพวกเรานะ สิ่งที่พวกเราไม่มีก็คือพวกอุปกรณ์ขนาดใหญ่ที่จะมาช่วย...

Supergirl : ฉันสามารถมองทะลุผ่านคอนกรีตและสามารถนำเอาตัวผู้รอดชีวิตออกมาได้อย่างปลอดภัย

..... : โอเค งั้นเธอไปพาพวกเขามาที่นี้ พวกเรามีรถกู้ภัยรออยู่

Supergirl : งั้นฉันก็มีงานที่ต้องทำแล้ว

Supergirl - สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี้จะต้องเกิดขึ้นมาระยะหนึ่งแล้ว

Supergirl - คนที่โชคไม่ค่อยดี ไม่ว่าจะคนที่ขับรถอยู่ หรือกำลังบิน หรือแค่อาบน้ำอยู่ภายในเขตนี้ก็ต้องประสบกับความหายนะอย่างเลี่ยงไม่ได้

Supergirl - ร่างกายส่วนใหญ่ที่ฉันเห็น ยังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ได้สติ...เดี๋ยวก่อน!! มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น

Supergirl - แฟนของคาร์ วันเดอร์วูแมน ผลกระทบจากอาการโคม่าคงไม่แรงพอที่จะส่งผลกระทบกับเธอ

Supergirl - ฉันจำศัตรูของเธอไม่ได้ แต่ฉันจะไปช่วยเธอแน่เมื่อฉันช่วยผู้บาดเจ็บออกไปข้างนอกเขตของอาการโคม่าได้แล้ว...

Supergirl - แต่โชคไม่ดีเลยที่ผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ใต้ดินข้างใต้ซากปรักหักพังตายไปหมดแล้ว

Supergirl - และจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ ถ้าฉันหามาทั้งวันแล้วยังไม่เจอพ่อแม่ของไมเคิล?

Supergirl - ไมเคิล ฉันไม่เคยเจอใครเหมือนกับเขามาก่อนเลย

Supergirl - คนอื่นๆในอยู่ในสถานการณ์แบบเขาคงยอมแพ้ต่อชีวิตกันหมดแล้ว แต่ในทางกลับกัน เขากลับยอมเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตฉันอีก

Supergirl - ถ้าไมเคิลยังไม่ยอมแพ้ แล้วฉันจะยอมแพ้ได้ไงล่ะ

Supergirl - ฉันต้องเร็วกว่านี้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าพลังค่อยๆหายไปข้างใต้เมฆหมอกของคริปโตไนต์นี้...

Supergirl : ทางซ้ายมือ!! ลึกลงไปห้าฟุต!!

Supergirl : ยังมีอีกสามข้างในนั้น!!

..... : พวกเราทนมาได้นานขนาดนี้แล้ว โรเบอร์ต้า อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ คิดถึงไมเคิลสิ พวกเรามีลูกชายที่ต้องการเราอยู่ที่บ้านนะ

Supergirl : ขอโทษนะ แต่คุณพูดว่าลูกชายของคุณชื่อไมเคิลใช่มั้ย?

"ควีน นิวยอร์ก"

Supergirl - ขอบคุณอย่างมากเลยที่ในระหว่างทางกลับ ฉันเห็นว่าเมฆหมอกของคริปโตไนต์ได้หายไปแล้ว

ซุปเปอร์เกิร์ลบินกลับมาเจอกับไมเคิลอีกครั้ง

Supergirl : ไมเคิล!! ฉันเจอพวกเขาแล้ว!!

Michael : จริงเหรอ?

Supergirl : พวกเขาไม่เป็นไร ตอนนี้หมอกำลังให้การรักษาอย่างเต็มที่อยู่

Michael : โอ้พระเจ้า ฉันจะขอบใจเธอได้ยังไงดีล่ะเนี่ย?

Supergirl : นายดูแลฉัน ฉันก็แค่ตอบแทนกลับไปเอง

Michael : ไม่ สิ่งที่เธอทำ สมควรที่จะได้รับรางวัลนะ

Supergirl : สายตาที่พวกเขามองมาตอนที่ฉันบอกพวกเขาว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอ เป็นรางวัลที่มีค่ามากเพียงพอแล้ว ฉันคิดว่าพวกเขาชอบฉันนะ อืม ตอนนี้เราเป็นเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั้ย?

ไมเคิลจูบไปที่ซุปเปอร์เกิรล์

Michael : ...ขอโทษ บางทีฉันไม่ควรที่จะ...

ซุปเปอร์ฺเกิรล์จูบไมเคิลกลับไปท่ามกลางผู้คนที่อยู่รอบๆอย่างไม่เขินอาย

Supergirl : นั้นมันดีมากเลยนะ ไว้ค่อยลองกันใหม่อีกครั้งล่ะกัน เคมั้ย?

Michael : อืม...

Supergirl : ใช่...พวกเราดูเหมือนว่าจะเป็นสาเหตุของการหยุดยืนมองนะ...

แต่การโจมตีของเบรนนิแอคก็ได้มาถึงที่นี้แล้ว

Supergirl - ไม่!! ไม่ใช่ที่นี้สิ!!

Supergirl - ไมเคิล..?! ไมเคิลเธอได้ยินฉันรึเปล่า?

Supergirl - มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน? ทำไมมันถึงกระจายตัวออกมา?!

Supergirl - แล้วอะไรกันที่ออกมาจากหัวของพวกเขา?! ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้..?!

Supergirl - ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งข้างบนนั้น....บางสิ่งที่ใหญ่พอที่จะดึงเอาแรงโน้มถ่วงเป็นของตัวมันเอง...

Supergirl - ให้ตายเถอะ..!!

Supergirl - ฉันจำสิ่งนั้นได้และมันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายตัวและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!!

Supergirl - หนึ่งเดียวที่ต้องรับผิดชอบกับอาการโคม่านี้ ในที่สุดก็ได้เผยหางออกมาแล้ว

Supergirl - เบรนนิแอค

Supergirl - นักสะสมโลก

Supergirl - ความน่ากลัวผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยไปเยือนดาวคริปตอน

Supergirl - ถ้าเบรนนิแอคมายังโลกนี้แล้วล่ะก็ ผู้คนบนดาวใบนี้ก็จะพบกับความหายนะ

Supergirl - ฉันเห็นใครบางคนออกมาจากยาน....ใครบางคนที่ฉันจดจำได้!!

Supergirl - ไซบอร์กซุปเปอร์แมน ฉันเคยเผชิญหน้ากับเขาที่ส่วนลึกในอวกาศมาก่อน

Supergirl - ฉันไม่เคยหาคำตอบได้เลยว่าทำไมเขาถึงใส่สัญลักษณ์อันยอดเยี่ยมของตระกูลเอลไว้บนหน้าอก...

Supergirl - ...แต่ถ้าเขาร่วมทีมกับเบรนนิแอค งั้นฉันก็ต้องจัดการเขา ให้เป็นชิ้นๆซะ!!

โปรดติดตามตอนต่อไป!!