[Spoil]Action Comics 33(Superman Doomed Part 08)

Action Comics 33
(Superman Doomed Part 08)

วันวางจำหน่าย : กรกฏาคม 2014

เรื่องโดย : Greg Pak

ภาพโดย : Aaron Kuder

หน้าปกโดย : Aaron Kuder

สำนักพิมพ์ : DC comics

ผู้แปล GL Spoil Comic

[SUPERDOOM] : Chapter 1

"UNBOUND"

"สมอลวิลล์"

Lana Lang - ฉันจำช่วงเวลาในครั้งแรกที่ฉันบอกพ่อแม่ว่าฉันรักพวกเขา

Lana Lang - พ่อของฉันรู้สึกประหลาดใจ ถึงแม้ว่าจะทำหน้าอึดอัดใจก็ตาม

Lana Lang - พวกเราไม่เคยเป็นครอบครัวที่พูดอะไรแบบนั้นออกมาดังๆ

Lana Lang - แต่เขาก็ยิ้มออกมาและกุมมือของฉัน

Lana Lang - และตอนนี้...นั้นก็คือทั้งหมดที่ฉันทำได้เพื่อเขา

Lana Lang - เมื่อผู้คนพวกแรกที่มีอาการโคม่าล้มลงไปพร้อมกับคนอื่นๆในสมอลวิลล์ ฉันพูดคุยกับพ่อแม่ทุกๆวัน ในทุกชั่วโมง

Lana Lang - แต่จากนั้นฉันก็พบว่ามีบางสิ่งกำลังดึงสัญญาณออกไปจากสมองของพวกเขาขึ้นไปยังนอกอวกาศ

Lana Lang - ดังนั้นในตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดได้แม้กระทั่งคำว่าลาก่อน เพราะกลัวศัตรูจะรู้ว่า...

Lana Lang - ....ฉันกำลังจะไปเตะก้นพวกแกเร็วๆนี้

Steel : เธอมั่นใจแน่นะ ว่าอยากจะทำแบบนี้ คุณแลงค์?

Lana Lang : ไม่เอาน่า ดร.ไอรอน ฉันรู้ว่านายฉลาด แต่นายไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งหาคำตอบเกี่ยวกับอุปกรณ์ของฉันทั้งหมดหรอก

Steel : พวกเราไม่รู้เลยนะว่าจะมีอะไรอยู่ที่นั้น เธออาจจะเป็นอันตรายได้

Lana Lang : เฮ้ฉันมีปืนของฉันและทุกๆอย่างแล้วนะ

Lana Lang : และถ้าพวกเราจะต้องรับมือกับเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ นายน่าจะเริ่มจากเรียกฉันว่า ลาน่า ดีกว่านะ

Steel : โอเค ลาน่า เรียกฉันว่า จอห์น

Lana Lang : ไม่ใช่สตีลเหรอ?

Steel : บางที เมื่อฉันรู้จักเธอมากกว่านี้นะ

Lana Lang - ฉันพูดอย่างหนักแน่น แลกเปลี่ยนคำคมไปมา แต่หัวใจของฉันกลับอยู่ในลำคอ 

Lana Lang - ผู้คนของฉันกำลังจะตาย ฉันกำลังจะขึ้นไปในอวกาศ ฉันควรจะร้องไห้ หรือกรีดร้อง หรือไม่ก็อาเจียนในทันทีทันใด..

Lana Lang - ..แต่ฉันก็กดมันลงไป พวกเรากำลังจะลงมือ คลาร์ก 

Lana Lang - บ้าเอ้ย พวกเรากำลังจะทำสิ่งนี้จริงๆ

Lana Lang : ว้าว นี้นายสร้างเองทั้งหมดเลยเหรอ?

Steel : ใช่ อินเตอร์เฟสทั้งหมดอยู่รูปแบบพื้นฐาน เธอควรจะใช้งานได้ไม่ยากนะ

Lana Lang : ดีเลย 

Steel : บ้าจริง

Lana Lang : อะไรเหรอ?

Steel : โดรนของรัฐบาล (เครื่องบินติดตามขนาดเล็กไร้คนขับ)

Lana Lang : อา วันเดอร์วูแมนพูดถึงนายว่า นายอาจจะมีอะไรยุ่งเหยิงนิดหน่อยตอนที่นายมาหาฉัน...นายกำลังช่วยซุปเปอร์แมนอยู่ ใช่มั้ยล่ะ?

Steel : ใช่ ก็นับตั้งแต่หลังจากที่รัฐบาลพบเรื่องการติดเชื้อของดูมส์เดย์ในตัวเขาและเรียกเขาว่าเป็นศัตรูของรัฐบาล ตอนนี้ ซุปเปอร์แมนก็บินจากโลกนี้ไปแล้ว...ฉันเดาว่าพวกเขาคงมีเวลาในการไล่ล่าตัวฉันอีกครั้งแล้วล่ะ

Lana Lang : อ้ออออ!! งั้นก็ทำอะไรบางอย่างสิ!!

Steel : ใช่...แต่พวกเขาก็จะตามมาเร็วมากๆ

Lana Lang : แล้วนั้นมันทำให้นายไม่สบายใจตรงไหนล่ะ? มันก็แค่โดรน...และดูเหมือนว่านายจะสร้างปืนกลหนักอะไรบางอย่างด้วยนิ

Steel : ใช่ แต่ฉันก็มักจะถามตัวเองว่าถ้าเป็นซุปเปอร์แมนจะทำยังไง

Lana Lang : จอห์น ฉันไม่รู้ว่านายไปยึดติดอะไรมากับพ่อคนตัวโตคนนั้นเมื่อเร็วๆนี้หรอกนะ...แต่เชื่อฉันเถอะ...ซุปเปอร์แมนชอบทำลายโดรนมากๆเลยล่ะ

เมื่อพูดจบ ลำแสงจากยานของสตีลก็พุ่งทำลายโดรนที่ติดตามมา

Lana Lang : นั้นล่ะที่ฉันกำลังพูดถึง!!

Steel : ก็ต้องยอมรับเลยล่ะนะ...

Steel - ...มันค่อนข้างรู้สึกดีที่ปล่อยให้มีอิสระบ้างในบางครั้ง

Superman - ตอนที่ฉันบินผ่านดาวอังคารมาเมื่อสองวันก่อน...ที่นั้นสามในสี่ของก้อนหินหลายล้านก้อนมีขนาดใหญ่ยิ่งกว่า 1 กิโลเมตร อยู่ที่วงแหวนของดาวเคราะห์

Superman - ตอนนี้ ที่นั้นเหลือแค่สองร้อยกว่าก้อนเท่านั้น

Superman - ฉันมีไอเดียว่า ถ้าฉันปล่อยมันออกมา บางทีมันอาจจะเผาผลาญเชื้อของดูมส์เดย์ออกไปได้...และฉันสามารถที่จะกลับบ้านได้อีกครั้ง เพื่อผู้คนที่ต้องการฉัน...ผู้คนที่ฉันต้องการ

Superman - แต่ยิ่งฉันทุบไปมากเท่าไหร่...มันก็ยิ่งทำให้ฉันกลายเป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวไปมากเท่านั้น

Superman - นั้นเพราะว่าสิ่งที่น่าเกลียดในตัวของฉัน...มันกำลังเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงมากยิ่งขึ้น

..... : ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!

ใครบางคนขวางอุกาบาตใส่ซุปเปอร์แมน

Superman - หัวเราะ...ในอวกาศงั้นเหรอ? ใครบางคนสร้างชั้นบรรยากาศขึ้นมามากเพียงพอเพื่อแค่จะหัวเราะเยาะ...และความมืดมิดอันเกรี้ยวกราดข้างในตัวฉันก็พรั่งพรูออกมาราวกับคลื่นยักษ์

Supergirl : ยังเหลือ คาร์ ข้างในนั้นรึเปล่าที่พอจะจำลูกพี่ลูกน้องของนายได้น่ะ?

Superman : ซุปเปอร์เกิร์ล!!

Supergirl : เรดแลนเทิร์นแล้วล่ะ ตอนนี้ 

Supergirl : ฉันคิดว่า ฉันอาจจะต้องการความช่วยเหลือนิดหน่อย...กับการติดต่อกับด้านที่โกรธของนาย

Superman : เธอ...เธอต้องไสหัวไปจากที่นี้ ก่อนที่ฉันจะทำให้เธอเจ็บตัว

Superman - ฉันรู้สึกถึงดูมส์เดย์ที่กำลังเดือดอยู่ในตัวของฉัน...

Superman - ..หมอกสังหารพวกนั้น...ต่อสู้เพื่อทำลายความเป็นอิสระ

Supergirl : ใจเย็นก่อน คลาร์ก ฟังฉัน...

Superman : ไม่ กลับไปที่โลกซะ...พวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอ ตอนนี้ฉันกำลังจะไปแล้ว คาร่า

Supergirl : ไม่อยากจะเชื่อเลย นายไม่ควรจะทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนแรกเลยล่ะ!! มองดูพวกเราสิ!! พวกเราคือผู้สูงส่ง!!

Supergirl : พวกเขาควรจะขอบคุณพระเจ้าของพวกเขาด้วยซ้ำที่พวกเราได้มายังโลกของพวกเขา!! 

Supergirl : แต่นายกลับปล่อยให้พวกเขาเติมเต็มนายด้วยความหวาดกลัว

ซุปเปอร์เกิร์ลชกไปที่หน้าของซุปเปอร์แมน

Supergirl : นายคือฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวาลที่เคยพบเห็น

Superman - ผู้หญิงที่โง่เง่า เธอทำมันลงไปแล้ว ไม่...คุมไม่ได้แล้ว...

Supergirl : นายก็แค่ต้องหาบางสิ่งบางอย่างในการซัดมันออกมา

"อีกด้านหนึ่งของกาแลคซี่..."

Supergirl : ยังอยู่กับฉันใช่มั้ยคลาร์ก?

Superman : นี้...มันอะไรกัน..

Supergirl : อาร์กอน 13 อาณานิคมบนดวงจันทร์ กลุ่มสหพันธ์ชาวชาร์ล นายจำพวกชาร์ลได้รึเปล่า พวกเขาพบครอบครัวของเราบนดาวคริปตอน อยู่ในรูปแบบของจิ้งจกประหลาดๆ เทอะทะ แต่ก็เกรียวกราดและทุกๆอย่างเลย

Superman : พวกเขากำลังอพยพงั้นเหรอ?

Supergirl : ใช่ บางสิ่งบางอย่างข้างล่างนั้นกำลังทำลายดวงจันทร์

Supergirl : ทุกคนที่นั้นกำลังจะตาย...ยกเว้นแต่ว่านายจะช่วยพวกเขา

Supergirl : มีปัญหาอะไรรึเปล่าล่ะ คาร์?

Superman - ดูมส์เดย์...มันต้องการแบบนี้ 

Superman - มันต้องการแบบนี้ แย่มากๆ

Superman : ฉัน..ฉันไม่ต้องการที่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก

Supergirl : ฉันไม่เห็นว่า นั้นจะห่างไกลจากความเป็นไปได้เท่าไหร่เลยนะ...

Supergirl : ...แต่มันเป็นทางเลือกของนายแล้ว ตอนนี้!!

Superman : เดี๋ยวก่อน!! เธอจะไปไหน..

Supergirl : นายบอกให้ฉันกลับไปที่โลก จำไม่ได้เหรอ? นายสามารถไปเจอฉันอีกครั้งได้ที่นั้น...

Supergirl - เมื่อนายจำได้ว่านายกำลังต่อสู้เพื่ออะไรกันแน่

Harak : ผู้คนของชาร์ล!!

Harak : ข้าเตือนพวกแกไปแล้วเมื่อ 1 ปีก่อน!! ข้าได้บอกว่าพวกเจ้าถึงเวลาที่แน่นอนในการกลับมาของข้า!! ทำไมพวกเจ้ายังอยู่ที่นี้อีก? 

..... : ฮารัค!!

..... : ฮารัค มาแล้ว!!

Harak : ข้าบอกให้พวกเจ้าไป

Harak : เพราะว่าข้าจะกลับมาอีกครั้งเพื่อดูดกลืนแกนกลางที่หลอมละลายในโลกของพวกเจ้า มันคือความหิวของข้า...คำสาปของข้า!! แต่ตอนนี้พวกเจ้า...กำลังจะขอร้องให้ข้าสังหารพวกเจ้า

..... : ฮารัค!! ได้โปรดเมตตาเถอะ!! เทเลพอร์ตครั้งล่าสุดเพิ่งจะปล่อยออกไปเอง!!

..... : ให้เวลาพวกเราอีกสักชั่วโมง...

Harak : พวกเจ้ามีเวลาเป็นปีๆ!! ข้าพยายามรอเท่าที่ข้าจะสามารถรอได้!! นี้คือจุดจบ...

Superman : บ้าจริง ตรงไปหน่อย

ซุปเปอร์แมนพุ่งเข้ามาขวางฮารัคเอาไว้

..... : ถ้ายังมีชาวชาร์ลคนใดก็ตามที่ยังมีความเชื่อในแผ่นจารึกเก่าแก่อยู่....ได้โปรดอ้อนวอนคำภาวนาตอนนี้เลย

Superman - ฉันหวาดกลัว ครั้งหนึ่งตอนที่ดูมส์เดย์ยึดร่างของฉันไป สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ๆตัวฉันล้วนมอดไหม้และตายลงไป

Superman - แต่เครื่องยนต์ของพวกเขาถูกจับ....และทำให้ฉันต้องเข้าไปช่วยเหลือในขณะที่ยานของพวกเขาเข้าสู่ห้วงอวกาศ

ฮารัคยิงลำแสงไปที่ซุปเปอร์แมน

Superman - และจากนั้นนักฆ่าผู้งี่เง่าก็โจมตีฉันด้วยทุกอย่างที่เขามี

Superman - และฉันก็แค่รับมันไว้

Superman - ความโกรธมันกรีดร้องอยู่ภายในสมองของฉัน มันพยายามจะฉีกกระชากออกมาจากกระโหลกของฉัน ฉันไม่สามารถหยุดยั้งมันได้นานนักหรอก

Superman - แต่ตอนนี้...ตอนนี้ฉันจำเป็นที่จะต้องฟัง

Superman - ดวงจันทร์ได้พ่ายแพ้ ภูเขาไฟอันยิ่งใหญ่ระเบิดตัวออกมา แพร่กระจายความตายและพิษ เผาไหม้ชั้นบรรยากาศให้หมดไป

Superman - แต่เมื่อ เสียงจังหวะของหัวใจของสิ่งมีชีวิตสุดท้ายได้ไปจากพื้นผิวของการขนส่งแล้ว

Superman - และจากนั้น...เมื่อไม่มีสิ่งใดข้างล่างนั้นให้ตายอีก...ฉันรู้...

Superman - ....มันมีงานที่ต้องทำสำหรับดูมส์แล้ว

ซุปเปอร์แมนซัดไปที่ฮารัคเต็มๆหมัด จนกระแทกเข้ากับดาวจนระเบิด

Harak : จะ...เจ้าเป็นใครกัน? ไอ้สัตว์ประหลาด!!

Superman - ฉันเข้าใจสิ่งที่เขาพูด...ฉันเปิดการใช้งานเครื่องแปลภาษาที่ฉันได้มาจากผู้คนของมอร์กุลเมื่อปีก่อน...แต่สมองของฉันไม่สามารถควบคุมลิ้นได้ สติของฉัน...ใกล้จะหายไปแล้ว...

Harak : เศษซากนั้น...มันกำลังจะพุ่งไปทำลายยานพวกนั้น!!

Harak : ข้าให้เวลาพวกนั้นเป็นปีๆ เพื่ออพยพ!! และพวกนั้นก็เกือบจะออกไปได้หมดจากพื้นผิวแล้ว และตอนนี้แกก็มาทำลายหมดทุกๆอย่าง!!

..... : ผู้วิเศษแห่งดาวชาร์ล...โปรดอวยพรแก่ลูกๆของเราและพาพวกเขากลับบ้านด้วยเถอะ

Harak : ไม่!!

Superman - สัตว์ประหลาด? เขาพูดถูก พวกเขาทั้งหมดพูดถูก

Superman - ไม่ว่าที่ไหนที่ฉันไป...ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม...ทกๆอย่างก็จะตายไปหมด

Doomsday : หุบปากบ้าๆนั้นได้แล้ว

Superman : ดูมส์เดย์!!

Doomsday : นั้นคือสิ่งที่ฉันเป็นสำหรับนายหรือไงกัน? ไอ้งั่งเอ้ย

Superman - มันอยู่ในหัวของฉัน ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องฟัง...

Doomsday : ดูมส์เดย์มันก็แค่การติดเชื้อของไวรัสที่ถูกพัฒนามาเพื่อฆ่า ไม่ว่าแกจะทำอะไรก็ตามนั้นเป็นทางเลือกของแกเอง

Doomsday : ตอนนี้แกจะนั่งขดตัวเป็นลูกบอลแล้วร้องไห้ลงไปความผิดพลาดของแกเอง...หรือจะยอมรับในสิ่งที่แกกำลังจะกลายเป็นและทำงานบ้าๆของแกไปซะล่ะ

Superman - เดี๋ยวนะ...นั้นคือฉันที่กำลังบ่นตัวเองอยู่รึเปล่า? หรือนั้นคือดูมส์เดย์ที่เต็มไปด้วยคำโกหกกันแน่? ฉันไม่สามารถบอกได้เลย

Superman - และจากนั้นมันก็สายเกินไป

ซุปเปอร์แมนปล่อยพลังบางอย่างออกมาจากมือ

Superman - หมอกแห่งความตายของฉันพรั่งพรูขึ้นไปบนท้องฟ้า

Superman - ยืดยาวไปกว่า 1000 ฟุต...

Superman - ..และฉันได้ยินเสียงร่ำไห้ของชาวชาร์ลที่อยู่ในยานโดยสาร

Superman - เศษซากกว่าพันชิ้นได้กระจายออกมาและพร้อมจะฉีกกระชากเปลือกอันบอบบางของพวกเขา

Superman - และดูมส์เดย์ก็แค่หัวเราะออกมา...เสียงอันดังก้องที่ทำให้เกิดการระคายเคืองแก่สมองของฉันที่ใช้ร่วมกัน...

Superman - จนกระทั่งหมอกที่ปล่อยออกไป...ได้จัดการหินเหล่านั้น...

Superman - และเปลี่ยนให้มันกลายเป็นแค่ฝุ่นผง

Harak : เจ้าทำมันงั้นเหรอ?

Superman - ฉัน...ฉันทำมันลงไป

Harak : เจ้าช่วยพวกเขางั้นเหรอ?

Superman - ฉันควบคุมมันได้

Harak : เจ้าเป็นใครกันแน่?

Superman - ฉันเป็นใครงั้นเหรอ

Superman - เป็นคำถามที่ดี

Superman - เขาหันมาหาฉันด้วยสีหน้าฉันคิดว่าเขากำลังยิ้มอยู่ และที่นี้ ที่ซุปเปอร์แมนถูกปลดปล่อยออกมา..และทำให้ทุกอย่างมีแต่ความสงบสุข

SuperDoom - แต่วันนี้...ดูมส์เดย์จะเป็นคนลงมือพูดเอง

SuperDoom - ฟังเสียงหัวใจของนายสิ คลาร์ก

SuperDoom - คาร่าพูดว่า นายมันยอดเยี่ยมสูงส่ง

SuperDoom - ผู้คนพวกนั้นควรจะขอบคุณพระเจ้าสำหรับนาย

SuperDoom - มันถึงเวลาที่ต้องเชื่อแล้ว

ซุปเปอร์แมนกระทืบฮารัคจนยับ

Steel : บ้าจริง...บางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดใหญ่เพิ่งจะระเบิดออกมาข้างนอกนั้น ลาน่า เธอเห็นรึเปล่า?

Lana Lang : พวกเราไม่สามารถวอกแวกได้นะ จอห์น พวกเรามีเส้นทางที่กำหนดเอาไว้อยู่แล้ว พวกเราต้องตามสัญญาณนั้นไป ต้องไม่ไล่ล่าหลังจากที่... 

Steel : ลาน่า...ค่าที่อ่านได้นั้น...มันเป็นพลังงานอย่างเดียวกับที่พวกเราพบตอนที่ดูมส์เดย์โจมตี ฉะ...ฉันคิดว่า มันอาจจะเป็นซุปเปอร์แมน ฉันคิดว่า สุดท้ายเขาก็...หายไปแล้ว

Lana Lang - จอห์นไม่จำเป็นที่จะต้องพูดมันออกมาเลย

Lana Lang - ฉันรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

Lana Lang - นายจะทำยังไงล่ะ คลาร์ก? นายจะช่วยเพื่อนของนายหรือว่า...

Lana Lang - และจากนั้นการตัดสินใจนั้นก็จะถูกสร้างมาให้เรา

Lana Lang : โอ้พระเจ้า

Lana Lang : ..สัญญาณนั้นจอห์น...มันกำลังให้คำตอบเรา...และมันกำลังจะถูกส่งกลับไปยังโลก!!

Lana Lang : จอห์น!! อาการโคม่ามันกระจายตัว...มันขยายออกจากสมอลวิลล์ไปแล้ว!!

Steel : มันมุ่งตรงไปที่ไหนล่ะ?

Lana Lang : โอ้ไม่นะ!!

Steel : ฉันพยายามที่จะติดต่อพวกตำรวจ...พวกกองกำลังป้องกัน...นายกเทศมนตรี แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย!!

Lana Lang : รับสิ รับสิ รับหน่อยเถอะ!!

Lois Lane : ว่าไง?

Lana Lang : ลูอิส!! นี้ลาน่า แลงค์นะ!! ฟังนะ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในสมอลวิลล์มันกำลังจะไปที่เมโทรโปลิสแล้ว!! เธอต้องเตือนผู้คน!! บอกให้พวกเขาหยุดรถ ไปหาที่ปลอดภัย เพราะเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วล่ะก็...

Lois Lane : ใจเย็น ลาน่า ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว...

Lois Lane : และทุกอย่างก็ดูจะไม่เป็นไรสำหรับฉันนะ

Lana Lang : โอ้พระเจ้าลูอิส...ผู้คนกำลังจะตายนะ...เธอต้องวิ่งหนีไป!!

Lois Lane : ลาน่า ทำไมเธอไม่กลับลงมาข้างล่างนี้ล่ะ และพวกเราจะได้มาคุยกัน..

Lana Lang : ดะ เดี๋ยวนะ เธอยังมีสติอยู่...ยังพูดคุยได้อยู่...มันเกิดบ้าอะไรกันเนี่ย?

Lois Lane : ไม่มีอะไรหรอก ลาน่า มันก็มีแค่ฉันคนเดียวนั้นล่ะ...

Lana Lang : โอ้พระเจ้า เธอเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้ ใช่มั้ย?

Lana Lang : เธอช่วยในการแพร่กระจายเรื่องซุปเปอร์แมนออกไป...ทำให้โลกทั้งโลกกลัวเขา และตอนนี้...

Lana Lang : เธอเป็นใครกันแน่?

Lois Lane : ฉันมีธุระบางอย่างที่ต้องให้ความสนใจนะ ลาน่า แต่เราจะมาคุยกันอีกในเร็วๆนี้

Lana Lang : จอห์น!! มันถูกจัดฉากขึ้นมา!! ไม่ว่าอะไรที่โจมตีเมโทรโปลิส ได้ยึดครองร่างของลูอิสและกำจัดซุปเปอร์แมนออกไป...เราต้องหาตัวเขาให้เจอ พาเขากลับไปยัง...

Steel : ฉันเอาด้วยกับเธออยู่แล้ว แต่...บ้าเอ้ย...ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้...

Steel : ....มันพร้อมแล้วสำหรับการรับช่วงต่อ

ไซบอร์กซุปเปอร์แมนเคลื่อนทัพมาพร้อมกับกองกำลังยานจำนวนมากของเบรนนิแอค!!

โปรดติดตามตอนต่อไป!!