[Spoil]SUPERMAN : DOOMED 01(Superman Doomed Part 01)

SUPERMAN : DOOMED 01
(Superman Doomed Part 01)

วันวางจำหน่าย : พฤษภาคม 2014

เรื่องโดย : Charles Soule, Greg Pak, Scott Lobdell

ภาพโดย : Ken Lashley

หน้าปกโดย : Ken Lashley

สำนักพิมพ์ : DC comics

ผู้แปล GL Spoil Comic

"ซุปเปอร์แมน VS ดูมส์เดย์"

"ทีมอัลฟ่า : ดาวเทียมยืนยันแล้วว่าไม่มีผู้รอดชีวิต"

"ไม่...แต่ว่า...มันมีคนอยู่เกือบๆพันคนเลยนะที่เกาะนั้น..เป็นไปได้ยังไงกัน?"

"ตั้งสมาธิกับสิ่งที่บรรทุกมาเถอะ"

"สิ่งนั้นมันสำคัญมากนะ"

"รับทราบ แน่นอนเลย"

..... : พบเป้าหมายแล้ว

..... : เห็นจากระยะสายตาแล้วในอีกไม่กี่วินาที เตรียมตัวปล่อย...

..... : โอ้...พระเจ้า

ข้างล่าง ดูมส์เดย์กำลังอาละวาดทำลายเกาะอยู่

"ฉันไม่เคย...ฉันแค่.."

"ตั้งสมาธิหน่อยสิ บ้าเอ้ย!!"

"ปล่อยระเบิดนาปาล์ม(ระเบิดเพลิง)ลงไปเดี๋ยวนี้!!"

"มัน..มันไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ!! แต่ทุกๆอย่างรอบๆมันกำลังจะตาย...และมอดไหม้!!"

"บ้าเอ้ย มันเห็นเราแล้ว!! ปล่อยทุกๆอย่างเดี๋ยวนี้!!"

"ยะ ยืนยันครับท่าน ปล่อยลงไปแล้ว"

..... : นั้นมันอะไร...? อัลฟ่าวันถึงศูนย์!! อัลฟ่าวันถึงศูนย์!! คุณได้ยินผมมั้ย!? ใครก็ได้?!

..... : เกิดบ้าอะไรขึ้น?!

..... : พวกเราเพิ่งจะ..สูญเสียพวกเขาไปแล้วครับ การสื่อสาร...เครื่องยนต์ของพวกเขา..หายไปแล้ว

..... : ผมไม่สามารถยอมรับได้..หาพวกเขาซะ!!

..... : ราเชล? ไมค์?

..... : ระบบการบินต่ำลง!! เครื่องเริ่มหมุนตัวรอบๆ พยายามจะทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม ทุกๆสิ่งเริ่มแตกเป็นเสี่ยง!! โอ้พระเจ้า มีใครได้ยินผมมั้ย?

Superman : เสียงดังและชัดเจนดีนะ

ซุปเปอร์แมนเข้ามาช่วยพวกนักบินเอาไว้จากการระเบิด

"ห่างออกไปยี่สิบไมล์ กองเรือรักษาการณ์"

Superman - สามคน จากทั้งหมดพันกว่าคนที่เกาะนั้น

Superman : หมอ...นักบินต้องการความดูแลจากพวกคุณ...

Superman : และคุณต้องหันหัวเรือกลับไปนะพลเรือเอก

..... : ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ ซุปเปอร์แมน

Superman : เครื่องบินเจ็ตพวกนั้นร่วงลงไประหว่างการบิน และถ้าอยู่ใกล้ๆกับสิ่งนั้นมากพอล่ะก็มันจะดูดเอาพลังงานจากเครื่องบินเจ็ตและระเบิดเช่นกัน

Superman : คุณไม่สามารถนำเอานักบินหรือทหารคนใดก็ตามมาเสี่ยงได้อีกแล้ว ไม่จนกว่าพวกเราจะหาคำตอบได้...

..... : ฟังนะ นายเพิ่งจะบอกเราถึงรัศมีของโซนสังหารและพวกเราจะ...

..... : พลเรือเอก?

..... : คุณต้องมาเห็นสิ่งนี้?

..... : ให้ตายเหอะ..

ซุปเปอร์แมนบินกลับไปยังเกาะเพื่อตรวจสอบความเสียหาย

Superman - สามคน

Superman - ไม่...

Superman - ..สามพันสองร้อยยี่สิบคน

Superman - ฉันค้นหาทั้งเกาะเพื่อหาฆาตรกรที่ฆ่าพวกเขา...

Superman - ..ฉันมองเห็นและรับฟังเสียงได้มากกว่าผู้คนบนโลกใบนี้

Superman - แต่ประสาทสัมผัสเหล่านั้นก็แสดงให้ฉันเห็นเพียงแค่อย่างเดียว...

Superman - ...นั้นคือผู้คนทั้งหมดที่ฉันไม่สามารถช่วยได้

"ป้อมปราการแห่งความสันโดษ"

Superman - ดร. เชย์ เวริทัส บางทีอาจจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางด้านจิตใจที่ยอดเยี่ยมที่สุดบนโลกใบนี้

Superman - เธอเอาชีวิตของเธอมาเสี่ยงในการเข้าร่วมกับฉันที่นี้

Superman - แต่ว่านั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอกลัวหรอก เสียงของเธอแตกตื่นเหมือนเรื่องที่เธอกำลังพูดอยู่

Dr.Shay : ยืนยันแล้ว : มันคือดูมส์เดย์

Superman - ฉันรู้ว่าพวกเรากำลังมีปัญหา

Superman : ครั้งสุดท้ายดูมส์เดย์ออกมาจากรอยแยกของแฟนธ่อมโซน บางทีมันอาจจะใช้โซนนั้นในการเทเลพอร์ตไปยังทั่วโลก พอจะมีหนทางในการคาดเดาล่วงหน้ารึเปล่าว่ามันจะปรากฏตัวครั้งต่อไปที่ไหน?

Dr.Shay : ฉันกลัวว่ามันจะไม่ช่วยนายเลยน่ะสิ ถ้าฉันทำได้นะ

Superman : นั้นมัน...เป็นการดูถูกเล็กๆน้อยสำหรับเธอเลยล่ะนะ เชย์

Dr.Shay : นี้คือดูมส์เดย์ ซึ่งนายน่าจะคุ้นเคยเป็นอย่างดีเลยล่ะในการพบกับมัน

Dr.Shay : พละกำลังทางกายภาพมากพอที่จะฆ่านายได้ แต่ว่านั้นมันก็เป็นเรื่องของขอบเขตล่ะนะ

Dr.Shay : ตอนที่ดูมส์เดย์โผล่ออกมาที่มหาสมุทร..น้ำรอบๆตัวของมันเดือดพล่าน ส่วนทรายก็เปลี่ยนเป็นแร่โอนิกซ์สีดำใต้เท้าของมัน

Dr.Shay : ผู้คนที่อยู่ตามธรรมชาติในรัศมีร้อยกว่าหลาก็โดนเผาไหม้ในกองเพลิง

Dr.Shay : แม้แต่อิฐและหินของอาคารก็ไม่สามารถรักษาโครงสร้างโมเลกุลร่วมกันได้ พวกเขาร่วงลงไปอย่างง่ายดาย

Dr.Shay : ไม่ว่าอะไรก็ตามที่นายเคยเจอมาก่อน...มันคือลาวา มันจึงเป็นเพียงอย่างเดียวที่ทำให้รู้ว่ามันอยู่ในช่วงเต็มวัยแล้ว

Superman : เธอจะบอกว่าฉันเอาชนะมันไม่ได้สินะ

Dr.Shay : ไม่ ฉันแค่จะบอกว่านายเป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่สามารถสู้กับมันตรงๆได้และสามารถมีชีวิตรอดได้มากกว่าสิบนาที

Superman : พวกเรายังพูดถึงมันอยู่นะ แล้วมัน...มันมีความรู้สึกรึเปล่า?

Dr.Shay : นี้นายกำลังถามอะไรฉันอยู่เนี่ย?

Superman : ฉันสามารถฆ่ามันได้รึเปล่า?

Dr.Shay : ฉันไม่รู้ว่านายจะทำได้รึเปล่านะ แต่ฉันหวังว่านายจะทำได้

Superman : เชย์ นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉัน..

Dr.Shay : ฉันรู้

Dr.Shay : นายกำลังหาคำตอบว่าจริงๆแล้วนายต้องทำอะไรกันแน่ มันไม่มีเวลาที่จะมานั่งนึกถึงเรื่องอื่นๆอีกแล้ว มันฆ่าคนไปพันกว่าคนที่เกาะนั้นในเวลาไม่กี่นาที ซึ่งนายจะไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสฆ่าได้อีกพันล้านกว่าชีวิตหรอก

Dr.Shay : นายก็แค่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านายทำสำเร็จ ถ้านายก้าวเดินไปตามนั้น...นายจะกลายเป็นตัวอะไรกันแน่? แต่ฟังฉันนะ ซุปเปอร์แมน..จนกว่าที่ดูมส์เดย์จะตาย..

"...นายจะมามัวแต่กังวลกับทุกๆอย่างหรือทุกๆคนไม่ได้"

"สมอลวิลล์ แคนซัส"

..... : หยุดก่อนครับ!! 

..... : ขอโทษด้วยครับคุณผู้หญิง พื้นที่นี้ถูกกักบริเวณเอาไว้

Lana Lang : แต่ฉันเติบโตขึ้นมาจากสมอลวิลล์นะ ครอบครัวของฉันอยู่ในนั้น ฟังนะ ฉันชื่อว่าลาน่า แลงค์ ถ้าคุณเช๊ค..

..... : ผมขอโทษด้วย พวกเราได้รับคำสั่ง ห้ามใครเข้าและออกทั้งนั้น

..... : แต่ทางสภากาชาดได้จัดตั้งศูนย์ขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือญาติต่างๆ อยู่ที่โรงแรมตรงเส้นทางที่ 9...

Lana Lang : โอ้ งั้นรอแป็บนะ..ฉันมีใบผ่านทาง

..... : ใบผ่านงั้นเหรอ? ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อน...

Lana Lang : ใช่ ฉันเป็นวิศวกรไฟฟ้า

Lana Lang : พวกทหารติดต่อฉันให้ออกมาข้างนอกเพื่อทำงานร่วมกับหน่วยกู้ภัยและหน่วยค้นหา

Lana Lang - ฉันสงสัยว่าคลาร์กน่าจะพิสูจน์มันได้ แต่เขาไม่น่าจะอยู่แถวๆนี้ตอนนี้นะ

Lana Lang : โอ้ นี้ไงล่ะ ใบนั้น มันจะช่วยทำให้ทุกๆอย่างชัดเจนขึ้นมา..

แลงค์เอื้อมไปหยิบปืนที่ติดอยู่กับมอเตอร์ไซต์

..... : เปิดหน่อยหนุ่มๆ!! บุคคลสำคัญมาแล้วนะ!!

..... : ได้เลยครับ คุณเลน!!

Lois Lane : เรียกฉันว่าลูอิสเถอะ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ ทหาร?

Henry : เฮนรี่ เชนครับ จากแซนโจส

Lois Lane : อย่าลืมบอกให้แม่นายซื้อหนังสือพิมพ์เดลี่แพลนเน็ตของวันอาทิตย์ด้วยล่ะ

Henry : ได้เลยครับ คุณผู้หญิง!!

Lois Lane : โอเค คนแปลกหน้า ตอนนี้เข้ามาได้แล้ว

แลงค์เกาะขึ้นมากับรถจิ๊บของลูอิส

Lana Lang : อืม ว่าไง ฉันลาน่า ลาน่าแลงค์

Lois Lane : ลูอิส เลน

Lana Lang : ฉันได้ยินนะ ที่เธอพูดแบบนั้นกับหน่วยรักษาความปลอดภัยนะ ทำให้เขาเปลี่ยนไปเลย ทำได้ไง?

Lois Lane : อ้อ เธอก็น่าจะรู้นะ ทริคการอ่านใจของเจไดไง

Lana Lang : เธอมาจากเมโทรโปลิส เดลี่แพลนเน็ตใช่มั้ย? เธอรู้รึเปล่าว่าคลาร์ก เคนท์อยู่ที่ไหน?

Lois Lane : ไม่ใช่ที่นี้ นี้ยังไม่ได้พูดถึงอีกเยอะเกี่ยวกับความภูมิใจในบ้านเกิดของเขาแล้วก็ทักษะในการเป็นนักข่าวด้วยนะ

Lois Lane : เพื่อนเธอเหรอ?

Lana Lang : พวกเราโตมาด้วยกัน

Lois Lane : อาฮ่า ผู้หญิงชาวไร่บ้าๆที่พยายามจะแหกที่กักบริเวณสินะ ฉันกำลังมองหาอะไรมานำทางอยู่เลย

Lois Lane : แต่งตัวเลยแลงค์

Lois Lane : มาดูกันว่าพวกเขายังไม่ได้บอกอะไรเราเกี่ยวกับสมอลวิลล์อีกบ้าง

"เดลี่แพลนเน็ต เมโทรโปลิส"

Clark : เฮ้ หัวหน้า

Mr.White : ฉันไม่ใช่หัวหน้านายอีกแล้ว เคนท์ ว่าแต่นายมาทำบ้าอะไรที่นี้? ฉันคิดว่านายน่าจะอยู่ที่สมอลวิลล์แล้วซะอีก เรื่องราวเรื่องนั้น ลูอิสอยู่ที่สมอลวิลล์นะ

Clark : ผมไม่ได้มองหาลูอิสหรอก คุณไวท์ ผมอยากจะคุยกับคุณ พวกเขาบอกว่าคุณอยู่ข้างบนนี้

Mr.White : นายไม่ใช่ว่าลาออกไปแล้วหรือไงกัน? ไปคุยกับพวก yahoo ข้างล่างนั้น... ปล่อยให้ใครบางคนอยู่ข้างบนดาดฟ้าเถอะ

Clark : ผมทำแล้ว...แต่ว่าคุณเป็นคนให้คำแนะนำที่ดีที่สุดในเมืองนี้เลยนะ อีกสักครั้งเถอะ เห็นแก่ช่วงเวลาเก่าๆเถอะนะ?

Mr.White : เล่นกับสัญชาตญาณของคนเป็นพ่อเลยสินะ น่าอายไปหน่อย แต่ก็ได้ ช่างๆมันเถอะ มีปัญหาอะไรล่ะ?

Clark : ผมมีเรื่องราวอยู่เรื่องหนึ่ง...มันค่อนข้างจะเก่าหน่อย เรื่องที่ผมคิดว่ามันจบลงไปแล้ว ผมขุดคุ้ยมันขึ้นมาอีกครั้ง ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องทำ แต่ผู้คนอาจจะเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมทำก็ได้

Clark : ถ้าผมทำแบบนั้นลงไป มันจะส่งผลอะไรกับผมกันแน่? แล้วผมจะเป็นยังไงเมื่อผมต้องตัดสินใจ? ผมต้องมานั่งสนใจในเรื่องนั้นรึเปล่า?

Mr.White : ค่อนข้างคลุมเครือนะ แต่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจ

Mr.White : นี้มันเป็นเรื่องของธุรกิจ เป็นครั้งเป็นคราว นายจำเป็นที่จะต้องมีหลักการที่แข็งแกร่งในการเป็นนักข่าวที่ดี แต่ในบางครั้งนายก็ต้องมีการประนีประนอมบ้างสำหรับงานแบบนั้น มันยากเลยทีเดียว

Mr.White : ชีวิตบางทีก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับกฏเสมอไป มันไม่สามารถที่จะมั่นคงไปได้ตลอดหรอก เหมือนอย่างที่มันดีมาตลอดในแบบที่มันเป็น มันยังมีอาขีพที่สำคัญอีกมากเลย นายก็น่าจะรู้ดี? การหนีไปจากสิ่งที่เรายึดมั่น และทั้งหมดมันก็แค่นั้น นายไม่มีทางรู้หรอกว่านายจะเป็นอะไรในอีกด้านหนึ่ง เคนท์ 

Mr.White : แต่ความจริงก็คือนายมาขอคำแนะนำก่อนที่นายจะหนีจากมันไป..แม้ว่าจะเป็นการถามกับคนแก่อย่างฉันก็ตาม..นั้นถือว่าเป็นอะไรที่แย่ๆอย่างหนึ่งในเรื่องที่ดีเลยล่ะ นายเป็นเด็กดีในตอนที่ฉันพบกับเธอ คลาร์ก และนายก็เป็นคนดีด้วยตอนนี้ นายจะทำทุกๆอย่างได้โอเค

Clark : ขอบคุณครับ คุณไวท์ 

Mr.White : ตอนนี้ก็ออกไปได้แล้ว ไปจัดการเรื่องราวบ้าๆนั้น

Mr.White : แต่คราวหน้าที่พวกเราคุยกัน คงเป็นเรื่องที่ว่าจะทำยังไงถึงให้นายกลับมาที่แพลนเน็ตนะ

Clark : ได้เลยหัวหน้า

Mr.White : "หัวหน้า" ไม่เอาน่า

"สมอลวิลล์"

Lana Lang : โอ้พระเจ้า

Lois Lane : ดูเหมือนว่าผู้คนจำนวนห้าร้อยสามสิบเก้าคนจะโคม่าในเวลาเดียวกันนะ ฉันขอโทษนะแลงค์ ฉันจะไปดูว่ามีอะไรที่ฉันจะหาคำตอบได้บ้าง...

Lana Lang : แม่!! พ่อ!!

..... : เฮ้ ระวังหน่อย!! ใครน่ะ มาทำอะไรที่นี้?

Lois Lane : ลูอิส เลน เดลี่แพลนเน็ต ว่าแต่พอจะมีอัจฉริยะคนไหนหาคำตอบได้รึยัง เกี่ยวกับสาเหตุของการเกิดขึ้น?

..... : ผมไม่แน่ใจว่าจะได้รับการอนุญาตให้พูดกับคุณรึเปล่า...

Lois Lane : ฉันไม่รับคำพูดแบบนั้นหรอก

..... : พ่อ..พ่อของคุณคือ วุฒิสมาชิกเลน ใช่มั้ย? ผมเชื่อว่าเขาน่าจะอยู่สถานที่เดียวกันนะ ทำไมพวกเราไม่โทรเรียก...

Lois Lane : นั้นไม่จำเป็นหรอก หมอ

Lois Lane : มาดูกันสิว่านายได้รับข้อมูลอะไรมาบ้างข้างในนี้

..... : ได้เลยครับ คุณผู้หญิง

"คลาร์ก ฉันอยู่ในสมอลวิลล์ มันดูแย่มากๆ "

"ครอบครัวของฉันโดนบางอย่างเข้าไป ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม"

Lois Lane : ร่างกายทั้งหมดที่เป็นอยู่ ต้องเป็นเพราะฟังค์ชั่นต่างๆในสมอง

"แล้วคนอื่นๆที่ติดอยู่รอบๆบริเวณนี้หลังจากที่เราจากเมืองนี้ไปกันล่ะ "

"เบริ์ท มอร์ริส คุณเลนเดอร์และคุณสโตน"

"ฉันรู้ว่านายยุ่งอยู่ นายต้องยุ่งอยู่แน่ๆ "

"แต่นายอยู่ที่ไหนล่ะ?"

Lana Lang : บ้าเอ้ย

Clark - "ฉันขอโทษ ลาน่า ฉันขอโทษจริงๆ"

"คลาร์ก"

Clark - "ตอนนี้เธอต้องรับมือกับมันไปก่อนโดยไม่มีฉัน แต่ฉันจะกลับไป ฉันสัญญา"

Lois Lane : เริ่มต้นกระบวนการเจาะระบบประสาท เตรียมพร้อมสำหรับการเชื่อมต่อ อะไรกัน? ไม่จริง...

"....พวกเขานึกไม่ถึงแน่ๆ"

"สาธารณรัฐบอตสวานา ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโอคาวังโก"

..... : แจ๊ค นั้นนายทำอะไรอยู่?

..... : ขับต่อไป!!

..... : ได้ แต่ว่า..

..... : ไม่เอาน่า รอนนี่!! ฉันรู้ว่ามันน่ากลัว!! แต่มันเป็นส่วนหนึ่งวงจรทางธรรมชาตินะ!!

..... : สัตว์หลายล้านชีวิต อพยพเป็นพันๆไมล์...การเปลี่ยนแปลงของมวลชีวภาพจำนวนมากที่สุดบนโลกใบนี้!! ส่วนใหญ่จะตาย...แต่ร่างกายของพวกมันก็จะคอยหล่อเลี้ยงหญ้าและพวกนักล่าที่ซึ่ง...

..... : ใจเย็นๆหน่อย!! นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่นะ แจ๊ค...

..... : ...บางสิ่งบางอย่างกำลังเกิดขึ้นข้างนอกนั้น...

"และมันดูไม่เหมือนกับวงจรชีวิตทางธรรมชาติที่ฉันเคยเห็นมาก่อนเลยด้วย"

ไฟที่ไม่ได้เกิดจากฝีมือของธรรมชาติพุ่งเข้าใส่พวกสัตว์ป่าจนวิ่งหนีตายกันอลหม่าน

..... : ขับต่อไปเลย!! ไป!!

"สาธารณรัฐแซมเบีย น้ำตกวิคตอเรีย"

Natasha : ลุงจอห์น หนูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมาแบบนี้ได้

John : ก็หลานสาวคนโปรดของฉันกำลังทำรายงานค้นคว้าอยู่นิ แล้วฉันจะไม่พาเธอมาเจอกับทิวทัศน์แบบนี้ได้ไงกันล่ะจริงมั้ย?  จริงๆแล้วฉันก็มองหาคำขอโทษในเรื่องที่ไปทดลองชุดสตีลอามอร์เป็นเวลานานล่ะนะ?

John : แน่นอนเลยว่า มันทำให้แขนฉันบิดเลยทีเดียว

Natasha : หนูรู้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ? มันมักจะทำให้หนูต้องการที่จะ...

จอห์นสังเกตเห็นไฟที่ลุกไหม้ป่า

John : นั้นมันบ้าอะไรกัน?

John : นาตาช่า ไปขึ้นรถบบรทุกซะ แล้วขับออกไปที่ลิฟวิงสตัน และหาเที่ยวบินแรกเพื่อออกไปจากที่นี้

Natasha : มันเป็นเพราะคลื่นวิทยุอะไรบางอย่างรึเปล่า? มันเกิดเรื่องแบบนั้นได้ยังไง?

John : ทำตามที่ลุงบอก สาวน้อย!!

Natasha : แล้วลุงล่ะ?

John : พวกเขาเรียกฉันว่าสตีล นาตาช่า...

"...ฉันไม่เป็นไรหรอก"

ไฟที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของดูมส์เดย์นั้นเอง 

Steel : เฮ้ แกต้องหยุดเดี๋ยวนี้ หรือไม่งั้นแกได้กลายเป็นผ้าขี้ริ้วแน่ๆ

Steel : พอได้แล้ว!!

"คำเตือน : มีสารพิษในอากาศ"

Steel : ไหนบอกฉันมาสิ

สตีลตีไปที่หัวของดูมสฺเดย์แต่ค้อนกลับแตกสลายทันที

Wonder Woman : มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย?

Steel : ฉันไม่เป็นไรหรอก ชุดเกราะ...มีระบบช่วยชีวิตอยู่ แต่..อย่าเข้าไปใกล้เจ้าสิ่งนั้นนะ พวกเราจำเป็นต้องซัดมันด้วยกัน ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน...

Wonder Woman : ฉันไม่อยากจะรอแล้ว

Wonder Woman : ฉันติดหนี้มันอยู่ ถึงเวลาต้องชำระแล้ว

Wonder Woman : ไง เจ้าสัตว์ป่า แกดูตัวใหญ่ขึ้นกว่าครั้งที่แล้วที่พวกเราเจอนะ แต่นั้นไม่ช่วยอะไรแกหรอก

Wonder Woman : จำฉันได้มั้ย? เพราะฉันจำแกได้

วันเดอร์วูแมนปักดาบไปที่กลางอกของดูมส์เดย์ ทำให้ดูมส์เดย์ปล่อยก๊าซอะไรบางอย่างออกมา

Wonder Woman : อะไรกัน? พิษงั้นเหรอ?

Wonder Woman : ช่างมันเถอะ

ดูมส์เดย์พุ่งเข้ามาจะฆ่าวันเดอร์วูแมน แต่มีแสงบางอย่างยิงใส่ดูมส์เดย์ขวางเอาไว้

Superman : ไดอาน่า!! เธอต้องไปซะ!!

Wonder Woman : ไม่!! จนกว่าเจ้าสิ่งนี้จะตาย มันฆ่าโลกใบนี้ ฉันไม่เป็นไร กังวลกับมันดีกว่าที่จะมาห่วงฉันนะ

Superman : มันใหญ่ขึ้นมาก มันถูกฆ่ามากี่ครั้งแล้วเนี่ย?

Wonder Woman : มากมายเลยล่ะ ตอนนี้ ก่อนที่มันจะตั้งตัวได้

Superman : ใช่ ด้วยทุกๆอย่างที่เรามี พร้อมมั้ย?

Wonder Woman : พร้อม

Steel : ใช่เลย

Superman - เสียงคำรามของไดอาน่าแยกพื้นฟ้าออกจากกัน...และเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นก็ได้หยุดลง

Superman - ตอนนี้ก็ถึงตาฉันแล้วที่จะปลดพันธการตัวเองอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพื่อจบเรื่องนี้ ไม่สำคัญหรอกว่าจะมีอะไร...

Superman : ไม่!!

ดูมส์เดย์หายตัวเข้าไปในร่องมิติ

Wonder Woman : เอาไงต่อ? มันหายไปแล้วใช่มั้ย?

Superman : ไม่ มันต้องการโลกใบนี้ มันจะไม่ไปที่ไหนแน่ๆ

Steel : ไม่จนกว่า...

Steel : ไม่จนกว่าจะไม่มีอะไรหลงเหลืออีก

"วอชิงตัน ดีซี"

"ที่หลบภัยฉุกเฉินจัสติกลีค"

Cyborg : มันฆ่าสัตว์ไปเกือบๆล้านกว่าชีวิตในเวลาแค่ยี่สิบนาที..เพียงแค่เดินผ่านเท่านั้น พวกสัตว์ป่าตอนนี้ก็กลายเป็นใกล้จะสูญพันธุ์ไปแล้ว

Aquaman : พวกเรามีสถานที่ๆไม่มีสิ่งชีวิตอาศัยอยู่ที่แอนตาร์คติกกว้าง 300 กว่าไมล์และมีขนาดใหญ่

Hal Jordan : ฉันกลับไปไม่ได้ กรีนแลนเทิร์นคอร์ปกำลังเผชิญหน้ากับสองอย่างอยู่ตอนนี้ ดูแลนและคูซทั้งคู่ในเวลาเดียวกันเลยด้วย ฉันขอโทษ ฉันสามารถฝากไซม่อน บาซ หรือ พวกเรด เรนเทิร์นได้นะ ถ้านายไม่คิดว่าพวกเขาจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก

Superman : ไม่ว่ามันจะปรากฏตัวที่ไหนครั้งหน้า ห้ามใครก็ตามเข้าไปใกล้เจ้าสิ่งนั้น งานของพวกนายคือช่วยเหลือพลเรือนที่ได้รับอันตราย..ช่วยสถานที่เหล่านั้นอย่างที่มันเป็น

Luthor : ไม่

Batman : ลูเธอร์!!

Luthor : ภารกิจนี้มันฆ่าตัวตายชัดๆ

Superman : นี้นายมาทำบ้าอะไรที่นี้ ลูเธอร์? นี้มันยังแย่ไม่พออีกเหรอไง?

Luthor : จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันมาที่นี้ก็เพื่อช่วย ฟังฉันนะ ไม่มีใครเอาชีวิตรอดมาได้หรอกถ้าต้องสู้กับดูมส์เดย์

Superman : นั้นถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ต้องการให้ใครก็ตามมีส่วนร่วม..

Luthor : ฟังฉัน

"ดูมส์เดย์ไม่ใช่แค่ฆ่าสิ่งมีชีวิต..มันขีดเขียนทุกๆอย่างไปพร้อมกับมัน เพื่อการยังชีพ"

"และมันจะใหญ่และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆในแต่ละครั้งที่มันปรากฏตัว "

"แต่ทุกๆอย่างและทุกๆคนที่พวกเราได้เห็นมันกินเข้าไปก็เป็นแค่ขนมคบเคี้ยวเล่น"

"มันเหมือนกับฉลาม เคลื่อนที่ไปข้างหน้าตลอดเวลา กินทุกอย่างที่ขวางหน้าแม้จะเป็นปลาตัวเล็กๆก็ตามที..."

"แต่ว่าลองนึกถึงเหยื่อที่ใหญ่โตยิ่งกว่าสิ มันคือเป้าหมายอันสุดยอด"

Superman : ฉัน

Luthor : ชัดเจนเลยว่า นายเป็นตัวแทนของพลังงานที่เข้มข้นที่สุดบนโลกใบนี้ ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีอาจจะทั้งจักรวาลนี้เลยก็ได้ มันมาที่นี้ก็เพื่อนาย

Batman : นายก็แค่คาดเดาเท่านั้นล่ะ ลูเธอร์ ถ้ามันต้องการซุปเปอร์แมนจริงๆ ทำไมมันถึงหนีทุกครั้งเวลาที่เขาไปหามัน?

Luthor : มันยังไม่พร้อม แต่มันเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่มันพรากเอาชีวิตไป

Luthor : นายควรจะไปซะ

Superman : ไดอาน่า 

Wonder Woman : นี้นายหมายความว่ายังไง จากไปเนี่ยนะ?

Flash : "อาจจะ" นั้นเป็นสมมติฐานที่ค่อนข้างอ่อนมากเลยนะ เพื่อน 

Luthor : ไปจากโลกใบนี้ บินไปซะ และบางทีดูมส์เดย์ก็อาจจะไปด้วยเช่นกัน

Luthor : นี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเรา ฉันสามารถแสดงให้เห็นถึงการคำนวนได้ ถึงแม้ว่าฉันจะสงสัยว่านายเองก็เข้าใจเช่นกันในเรื่องนั้น

Wonder Woman : ไอ้หนอนโสโครกเอ้ย แกคิดว่าแกสามารถ...

Superman : เดี๋ยว ลูเธอร์พูดถูก

Wonder Woman : อะไรนะ?

Superman : ฉันจะไป แต่ฉันจะเอาเจ้าสิ่งนั้นไปกับฉันด้วย

Superman : ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พวกนายทั้งหมด ช่วยให้โลกกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยกัน ฉันมั่นใจว่าโลกที่ทิ้งไว้ให้พวกนายจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน

Luthor : นายก็รู้....ซุปเปอร์แมนถูกเสมอ...

Luthor : ...และพวกเราก็จะทำตามในสิ่งที่เขาพูด

Batman : นายกำลังปล่อยให้ลูเธอร์ควบคุมนายได้

Superman : ไม่ เขาพูดถูก

Batman : นายคิดว่ามันเป็นความผิดของนาย แต่โลกนี้ก็เต็มไปด้วยพลังงานจำนวนมากอยู่แล้ว ดูมส์เดย์อาจจะมาเพราะหนึ่งในนั้นก็ได้

Superman : อาจจะ

Batman : คลาร์ก 

Superman : ตอนนี้ทุกอย่างนั้นก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้วล่ะ บรูซ

Superman : ฉันไม่ได้พยายามจะเป็นฮีโร่..มันก็แค่..หนทางในแบบที่มันควรจะเป็น ไม่มีใครได้รับโอกาสนี้อีกแล้ว

Superman : ถ้าฉันไม่กลับมา...

Batman : มันคืออะไร?

Superman : กุญแจของป้อมปราการ

Batman : อะไรนะ...

Superman : อย่าตื่นเต้นไปหน่อยเลย ไดอาน่าก็มีนะ 

..... : คลาร์ก

Superman : ไดอาน่า

Superman : ฉันจำเป็นต้องทำ

Wonder Woman : ฉันรู้ว่านายจำเป็นต้องทำ ฉันรู้ ไปเถอะ

Superman : ไดอาน่า..

Wonder Woman : ไป!! ฆ่าเจ้าสิ่งนั้นแล้วนำหัวมันมาให้ฉัน!!

Superman : ไดอาน่า พูดตรงๆเลยนะ..

Superman : นั้นเป็นคำพูดที่โรแมนติกที่สุดเท่าที่เธอเคยพูดออกมาเลย

"มุมไบ ประเทศอินเดีย"

Superman - ฉันใช้เวลาหลายชั่วโมงในการโคจรรอบโลกพันไมล์ต่อวินาที ฉันสามารถหาดูมส์เดย์ได้ไม่ว่ามันจะปรากฏตัวอีกครั้งที่ไหนในเวลาไม่ถึงนาที

Superman - เกือบไปแล้ว ฉันลังเลในตอนวิที่ 50

ซุปเปอร์แมนตบไล่แก๊สพิษจากดูมส์เดย์เพื่อช่วยคนไว้ได้ทัน

Superman - เริ่มต้นจากตาของมัน ค้นหาทุกๆอย่าง..จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ด้านหลังฉัน

Superman : ไม่ต้องกังวล..ฉันจะทำให้พวกเธอปลอดภัยเอง

Superman : ..ฉันสัญญา

ซุปเปอร์แมนต่อยดูมส์เดย์ขึ้นไปบนฟ้า

"ฉันสัญญา..."

"ฉันสัญญากับทุกๆคน.."

"..มุมไบ.."

"..สมอลวิลล์.."

"..โลก.."

"..ไดอาน่า.."

"..ลาน่า.."

"..ลูอิส.."

"..จอห์น เฮนรี่.."

"..บรูซ.."

ซุปเปอร์แมนซัดกับดูมส์เดย์จนถึงดาวศุกร์

Superman - ...แต่ฉันได้ยินเสียงนายกรีดร้อง...

Superman - ..ถูกเผาไหม้อยู่ภายใต้กงเล็บของดูมส์เดย์..

Superman - ไม่

Superman - ฉันสัญญาแล้วว่าจะทำให้พวกนายปลอดภัย..

ซุปเปอร์แมนปล่อยลำแสงจากตาเผาจนดูมส์เดย์ไหม้เกรียม

"สมอลวิลล์"

Superman - และฉันสัญญาว่าจะกลับมา

Lana Lang : ซุปเปอร์แมน

Superman : เฮ้ ลาน่า

Superman : โทษที ที่มาสายนิดหน่อยนะ

Superman : ตอนนี้ ก็มาดูกันสิว่าเราสามารถทำอะไรได้..

Superman : ไม่นะ..

ด้านหลังของซุปเปอร์แมนเกิดประตูมิติบางอย่างขึ้น

Superman : ถอยไป!!!

ดูมส์เดย์โผล่ออกมาจากประตูมิติและซัดซุปเปอร์แมนเต็มแรง

Superman : วิ่ง!! ทุกๆคน!! หนีไปซะ!!

สุดท้ายซุปเปอร์แมนก็ฉีกดูมส์เดย์ออกเป็นสองเสี่ยงแต่ตัวเองก็ได้รับสารพิษเข้าไปเต็มๆจนต้องทรุดลง

Superman : ฉันสัญญา...

โปรดติดตามตอนต่อไป!!