[Spoil]Superman-Wonder Woman 004

Superman-Wonder Woman 004

วันวางจำหน่าย : มกราคม 2014

เรื่องโดย : Charles Soule

ภาพโดย : Sandu Florea, Tony S. Daniel

หน้าปกโดย : Tony S. Daniel

สำนักพิมพ์ : DC comics

ผู้แปล GL Spoil Comic

"ความลับที่ถูกเปิดเผย!!"

"ลอนดอน"

Diana : แล้วพวกเขาพูดอย่างไงบ้าง

Clark : ทุกๆอย่าง

Diana : ฉันรู้ อย่าไปฟังพวกเขา ฟังฉันสิ

Diana : นายปรารถนาที่จะให้พวกเขาเข้าใจ ซึ่งมันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกนะว่านายจะไปคบกับเทพเพียงเพราะว่านายเหมือนๆกับพวกเขา นายคือ คลาร์ก เคนท์ เติบโตขึ้นมาจากแคนซัส แต่นายไม่สามารถบอกพวกเขาได้หรอก นั้นเป็นเพราะช่วงเวลาที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ บทบาทคลาร์ก เคนท์จะสิ้นสุดลงไป มันจะมีเพียงแค่ซุปเปอร์แมนเท่านั้น แต่นั้นจะเป็นสิ่งที่แย่จริงๆงั้นเหรอ? ทำไมถึงต้องซ่อน ทั้งๆที่มันทำให้นายรู้สึกมีความสุขกันล่ะ? ไม่ว่าจะฉัน หรือพลังของนาย

Diana : ฉันรู้ ความจริง ฉันเห็นทุกครั้งเวลาที่นายบิน เวลาที่นายมองมาที่ฉัน เมื่อนายคิดว่าฉันไม่ได้จับตามองอะไร

Clark : แล้วเธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงเลือกที่จะเป็นนักเขียนกันน่ะ ไดอาน่า? ก็เป็นเพราะว่าการเขียนเป็นสิ่งที่ยากยังไงล่ะ การเลือกคำ การวางรูปแบบ ความถูกต้อง มันไม่เคยง่ายเลย

Clark : นั้นเป็นเหตุผลแบบเดียวกันกับที่ฉันยังคงเป็น คลาร์ก เคนท์ การเป็นคลาร์กเป็นเรื่องที่ยาก เช่นเดียวกับชีวิตปกติสามัญชนที่เป็นเรื่องยากเช่นกันสำหรับประชากรเกือบพันล้านคนบนโลกใบนี้

Diana : พวกเราแตกต่างนะ คลาร์ก แต่ก็เหมือนๆกัน ซุปเปอร์แมน คาร์-เอล

Clark : เธอพูดถูก ทั้งคู่นั้นแหละ แต่นั้นไม่ใช่หนทางที่ควรจะเป็นงั้นเหรอ? พวกเรามีบางสิ่งที่ร่วมแบ่งปันกัน และ บางสิ่งที่พวกเรานำมาสู่แต่ละฝ่าย

Diana : มันควรจะเป็นแบบนี้ ถูกต้องแล้วล่ะ

Clark : มันมีบางสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องทำ ไว้ค่อยเจอกันทีหลังได้มั้ย? 

Diana : นายต้องกลับไปสวมบทเป็นคลาร์ก เคนท์ต่อสินะ ที่นายพูดถึง

Clark : ..... เรื่องราวอันนี้ที่เกี่ยวกับพวกเรา มันมาจากเว็บไซต์ของฉัน ฉันต้องไปหาคำตอบว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงและฉันก็จำเป็นที่จะต้องตรวจสอบว่าซ็อดรู้อะไรเกี่ยวกับดูมส์เดย์บ้างรึเปล่า พวกเราอาจจะไปเจอกันที่ป้อมก็ได้นะ?

Diana : ไปเถอะ

Wonder Woman - โลกเป็นไปอย่างที่มันเคยเป็น ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไร

"ป้อมปราการแห่งความสันโดษ"

"ห้องมอนิเตอร์"

ซ็อดกำลังดูส่วนต่างๆของโลกผ่านจอมอนิเตอร์

Wonder Woman - แต่พวกเราก็ไม่ได้มองเห็นโลกในรูปแบบที่เหมือนๆกัน ซึ่งนั้นก็ทำให้ชัดเจนไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

Wonder Woman - แล้วใครล่ะที่เป็นฝ่ายถูกต้อง? เขา หรือว่าฉัน แล้วความจริงมันอยู่ที่ไหนกันแน่?

Wonder Woman - บางทีมันอาจจะมีมุมมองที่สาม ที่เข้าใจนอกเหนือไปจากพวกเราทั้งสอง

Zod : <สมบูรณ์แบบ(ภาษาคริปโตเนี่ยน)>

--------

อันไหนที่เป็นภาษาคริปโตเนี่ยนผมจะใส่ < > นะครับ

Zod : <อาา ประตูสู่แฟนธ่อมโซนของเขา อีกไม่นานหรอกที่รัก...>

Wonder Woman - แล้วนี้มันคืออะไรบางอย่างที่ฉันควรจะต้องใช้เวลากับมันงั้นเหรอ? มันช่างวุ่นวายใจเหลือเกิน

Wonder Woman - แม้ว่าหลังจากนั้น การต่อสู้จะไม่มีวันจบก็ตามที

Wonder Woman - พวกศัตรูจะเคลื่อนไหวเข้ามาโจมตีพวกเราทุกๆที่ ทุกเวลา

Zod : <ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เจ้าเด็กนั้น เขาทำได้ยังไงกัน...>

ซ็อดทำท่าจะทุบเครื่องแต่ก็หยุดมือเอาไว้

Zod : <ไม่>

Zod : <มันยังมีหนทางอื่นอีก>

Wonder Woman - ทั้งที่พบเห็นและไม่มีใครพบเห็น

"ป้อมปราการ"

"โรงเลี้ยงสัตว์"

"ในเวลาต่อมา..."

Superman : ว่าไง ซ็อด

Zod : <เจ้าพูดภาษาคริปโตเนี่ยนได้มั้ย?>

Superman : <ได้>

Zod : <เจ้าเรียนรู้มาจากเมทริกซ์ใช่มั้ย ข้าได้ยินจากสำเนียงของเจ้า หรือ น้ำเสียงที่มันดูขาดๆหายๆ ราบเรียบเหมือนกับเครื่องจักร>

Superman : <... ก็ใช่>

Zod : <ไม่ต้องกลัวไปหรอก คาร์เอล ใช้เวลาอยู่กับข้าสักพักและเจ้าจะไม่เสียเวลาเลย...>

Zod : <ผู้หญิงของเจ้าอยู่ที่ไหนกันล่ะ? คนที่ดูดุร้ายคนนั้นน่ะ? ข้าอยากจะรู้เรื่องราวของเธอให้มากกว่านี้ เจ้าทำได้ดีมากเลยนะ คาร์-เอล!! >

Zod : <ความรุนแรง ความสวยงาม ไม่มีอะไรเหมือนเลยสำหรับผู้หญิงที่แข็งแกร่ง พ่อของเจ้าก็ชอบความแข็งแกร่งแบบนั้นเช่นกัน>

Superman : <พอได้แล้วซ็อด ฉันไม่ได้มาที่นี้เพื่อพูดเรื่องไดอาน่า หรือพ่อของฉัน>

Superman : <บอกฉันมาเกี่ยวกับเรื่องของ...ดูมส์เดย์>

Zod : <ดูมส์เดย์งั้นเหรอ?>

Superman : <นายอาจจะรู้จักมันในชื่ออื่นๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าในภาษาคริปโตเนี่ยนเรียกมันว่าอะไร มันเป็นสัตว์ป่า...กระดูกแหลม ผิวหนังสีเทา แข็งแรง มันติดอยู่ในแฟนธ่อมโซนเหมือนๆกับนาย แล้วนายจะบอกอะไรฉันได้บ้างเกี่ยวกับมัน? สำหรับเรื่องนั้น ทำไมนายถึงติดอยู่ในแฟนธ่อมโซนด้วย?>

Zod : <ดูมส์เดย์...ใช่แล้ว เป็นชื่อที่ดีเลยนะสำหรับโลกนี้ ข้ารู้จักเจ้าสัตว์ประหลาดนั้น มันเป็นความรับผิดชอบของข้า ข้าอาสาเข้าไปอยู่ในแฟนธ่อมโซนเองเพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่มีวันหนีออกมาได้อีกครั้ง>

Zod : <เจ้าถามทำไมรึ?>

Superman : <นั้นเพราะว่ามันถูกพบเจอที่นี้>

Zod : <อะไรนะ? ได้ไงกัน? พวกเราต้อง...เจ้าได้ส่องภาพดูในแฟนธ่อมโซนแล้วรึยัง?>

Superman : <ฉันทำแล้ว>

Zod : <เจ้าต้องพามันกลับมาที่นี้โดยด่วนเลย ให้ไวที่สุด!!>

"ต่อมา..."

Superman : <และตอนนี้เอาไงต่อ?>

Zod : <เปิดมันซะ ข้าหวังว่าเจ้าจะปกป้องเครื่องนี้เป็นอย่างดีนะ>

Superman : <แน่นอนอยู่แล้ว มันตั้งรหัสให้ขึ้นตรงกับฉัน มันอันตรายเกินไปที่จะปล่อยให้คนอื่นมาใช้งานมัน>

Zod : <ฉลาดมากคาร์-เอล เจ้าสมกับเป็นลูกชายของพ่อเจ้าจริงๆ>

Superman : <การพูดถึงพ่อของฉันไม่ช่วยให้ฉันปล่อยนายออกมาจากคุกหรอกนะ ซ็อด>

Zod : <ข้าปล่อยให้เจ้านำข้ามาอยู่ในคุกเองนะ คาร์-เอล ข้าไม่ได้ขัดขืนด้วยซ้ำ และตอนนี้ข้าก็ยังจะช่วยเจ้าอีก ทำไมถึงกลัวข้าขนาดนั้นกันล่ะ?>

Superman : <ความกลัว และการระวังตัวมันไม่เหมือนกันหรอกนะ>

Zod : <เจ้าชมข้าเกินไปแล้ว>

Superman : <นั้นไง เลนส์ได้เชื่อมต่อกับข้างในแล้ว เอาไงต่อ?>

Zod : <ดีมาก>

ซ็อดก้าวออกมาจากกรง

Superman : <ได้ไงกัน?>

Zod : <เจ้าใช้สิ่งนี้แทนกรง แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ เจ้าไม่ได้รู้เรื่องเทคโนโลยีของผู้คนของเจ้าเลย เช่นเดียวกับภาษาของพวกเขา>

Zod : <มันคือตู้ขนส่งสินค้า เหมือนๆกับน้ำทั่วไปบนดาวคริปตอน ถูกออกแบบมาให้เปิดได้โดยรหัสผ่านที่ถูกตั้งค่าโดยเจ้าของพวกมัน...>

Zod : <ซึ่งก่อนที่มันจะถูกตั้งค่าอะไรลงไปใหม่...มันจะถูกตั้งค่าพื้นฐานไว้อยู่แล้ว ซึ่งข้าค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนแปลงได้และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ>

Zod : <ไม่ สำหรับคุกของข้า และเช่นเดียวกับอันอื่นๆ>

Wonder Woman - นั้นล่ะคือสิ่งที่มันเป็นไป มันไม่เคยเปลี่ยนเลย

Wonder Woman - พวกเราคือเทพนิยาย ฉันเป็นธิดาของเรื่องราวที่เก่าแก่และเขาก็เป็นบุตรของเรื่องราวที่ใหม่กว่า ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ทำให้พวกเรามีอยู่จริงแต่อย่างใด

Superman : ไม่!!!

ซ็อดปล่อยพวกสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่ถูกขังออกมา

Zod : เจ้าคิดถูกแล้วที่กลัวข้า

Wonder Woman - แต่นั้นมันก็ไม่ได้ทำให้พวกเราเป็นเทพนิยายน้อยลงแต่อย่างใด เช่นกัน

Wonder Woman - เทพนิยายคือวัฒนธรรมอย่างหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างที่จะใกล้เคียงกันในหลายๆรูปแบบ

Superman : หยุดนะ!! นั้นนายจะทำอะไร?

Zod : ทำในสิ่งที่ข้าควรจะทำ

ซ็อดสั่งงานเป็นภาษาคริปโตเนี่ยนเพื่อเชื่อมต่อกับอะไรบางอย่าง

Wonder Woman - ไม่ใช่สำหรับเขา

Wonder Woman - ไม่ใช่สำหรับฉัน

ซุปเปอร์แมนซัดซ็อดจนกระเด็นไป แต่นั้นก็เปิดโอกาสให้สัตว์ประหลาดตัวอื่นๆเล่นงาน

Wonder Woman - ไม่ใช่สำหรับพวกเรา

Wonder Woman - แต่เรื่องราวมันก็มีชีวิตเป็นของตัวมันเอง มันมีตรรกะของมันเอง และก็เล่นเรื่องราวออกมาในแบบที่มันเป็น

Superman : นายจะนำอะไรก็ตามผ่านมาไม่ได้นะซ็อด มันอันตรายเกินไป!! แค่บอกฉันมาว่านายกำลังทำอะไรอยู่!!

Zod : ทำในสิ่งที่ผู้ชายควรจะทำ!!

Superman : ฉันขอโทษนะซ็อด ฉันปล่อยให้นายทำไม่ได้

ซุปเปอร์แมนยิงลำแสงจากตาใส่เครื่องแต่ซ็อดก็เอาตัวมาบังไว้

Wonder Woman - เรื่องราวของพวกเราจะแยกกันออกไป ในระยะเวลาหนึ่ง

Superman : ซ็อด..ฉัน..

Zod : ถ้าเธอติดอยู่ในนั้น ผู้หญิงนักรบของเจ้า เจ้าจะทำทุกอย่างด้วยพลังทั้งหมดที่เจ้ามีในการนำเธอออกมารึเปล่าล่ะ? เจ้าหยุดข้าไม่ได้หรอก!!

Wonder Woman - ฉันคิดว่านี้แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยถามเลยก็เถอะ

Wonder Woman - เขาจะเผชิญหน้ากับศัตรู และฉันก็เช่นกัน ในระยะเวลาหนึ่ง

Wonder Woman - แต่เพียงแค่ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น

Wonder Woman - สำหรับสิ่งนี้ที่อย่างน้อยก็ยังมีความจริงอยู่ข้อหนึ่ง และพวกเราทั้งสองต่างก็รู้เช่นกัน มันจะมีเพียงแค่อย่างเดียวที่สามารถเรียกให้พวกเรามาอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าเราจะมีทุกๆอย่างแล้วก็ตาม

Wonder Woman - นั้นเป็นเพราะว่า สักวันการต่อสู้ของพวกเราจะจบลง และ นั้นจะไม่มีเรื่องอะไรที่น่าโศกเศร้า...

Wonder Woman - ...มากไปกว่าการที่ต้องเผชิญหน้ากับจุดจบตามลำพัง

Zod : <เฟโอร่า>

ในที่สุดซ็อดก็สามารถพาเฟโอร่าออกมาจากแฟนธ่อมโซนได้!!

"ก่อนหน้านี้ เมโทรโปลิส"

"สำนักงานลอร์ดอินโนเวชั่น"

CAT : คลาร์กกกกกก!!

Aaron : เฮ้ คลาร์ก ยินดีด้วยเพื่อน ดื่มสักหน่อยมั้ย?

Clark : ขอบใจนะ แอรอน แต่ฉันขอเป็นน้ำเปล่าหรืออะไรทำนองนั้นดีกว่า ฉันต้องไปเขียนต่อจากนี้อีก

CAT : คลาร์กกกกกก!!

Clark : ว้าว ใจเย็นหน่อย แคท!!

CAT : ใจเย็นเหรอ? บทความของพวกเราพุ่งขึ้นทะลุเพดานเลยนะ พ่อซุปเปอร์สตาร์!! พวกเราเอาชนะได้ด้วยข่าวพิเศษสุดๆที่ว่าซุปเปอร์แมนและวันเดอร์วูแมนกำลังคบกันอยู่ พวกเราทำได้!! ลืมๆเดลี่แพลนเน็ตไปได้เลย...พวกเราทำได้!!

Clark : ฉันรู้!! มันมหัศจรรย์มาก ฉันน่าจะรู้ล่วงหน้าก่อนที่เรื่องนี้มันจะเกิดขึ้นนะ เธอไม่บอกฉันเลยว่าเธอมีข่าวแล้ว?

CAT : ฉันพยายามแล้ว คลาร์ก..แต่นายไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันเลย ฉันไม่รู้ว่าจะมีคนไหนอีกที่มีข่าวแบบนี้ ฉันเลยต้องรีบ และ นายไม่ดีใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเหรอ ฉันหมายถึง...ไม่เอาน่า!!

Clark : แน่นอนอยู่แล้ว แคท โอเค ให้ฉันถามบ้างเถอะ เธอไปได้มาจากไหนกันน่ะ?

CAT : ฉันจะบอกนายเอง แต่ฉันต้องไปรับรางวัล ฉันอยากให้นายอยู่ที่นี้แล้วทำตัวให้สนุกกับงานเอาไว้ สักระยะหนึ่ง

CAT : เพราะแฟนตัวจริงที่น่าปลื้มของฉัน แอรอน เขาอยากที่จะเหวี่ยงเราไปรอบๆเลยล่ะ..ซึ่งนายก็คงไม่อยากจะให้มันน่าเกลียดเกินไปสำหรับเขาใช่มั้ยล่ะ?

Aaron : ขอโทษด้วยนะเพื่อน

CAT : แน่นอนอยู่แล้ว นายไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก แค่มาดิ่มกันนิดหน่อย..แล้วก็ดูผู้คนรอบๆตัวพูดถึง นี้คือเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบปีนี้เลยนะและมันก็เป็นของพวกเรา

Clark : อ้อ งั้นเหรอ? แล้วผู้คนพูดว่ายังไงกันบ้างล่ะ?

CAT : โอ้ คลาร์ก...

"..ทุกๆอย่างเลยแหละ"

Hal : โหเพื่อน ไม่เห็นใจคนที่มาจองก่อนเลยรึไง เข้าใจความหมายของฉันใช่มั้ยแบรี่?

Flash : ฮัล นี้อาจจะเป็นการเห็นใจแล้วก็ได้นะ ลองคิดดูดิ ทำไมเธอถึงเลือกไปเดทกับเขาก่อนในสถานที่แรก ก็เขาจองไว้ก่อนแล้วไงล่ะ

Eros : ดีใจกับพวกเขาด้วย

Apollo : อืม ทุกๆความรักอาจจะไม่ใช่ความรักที่ดีนักก็ได้ อีรอส

Eros : ถ้านายรู้จักรักสิ่งอื่นๆนอกจากตัวของนายเองแล้วล่ะก็นะ อพอลโล่ ฉันอาจจะให้ความเชื่อถือกับความเห็นของนายก็ได้บางที

..... : พวกเขาต้องมีความสุขแน่ๆเลย

..... : ไม่ดีแล้วแบบนี้

..... : ผู้หญิงที่โชคดี

Amanda : งั้น..มันก็ออกมาแล้วสินะ นายโอเครึเปล่า สตีฟ?

Steve : ทำไมเธอถึงถามแบบนั้นล่ะ พวกเรารู้ตั้งนานแล้วนิว่าเขาคบกัน 

Amanda : ก็เพราะว่า พูดตรงๆเลยนะ ทั้งโลกรู้แล้วว่าเธอทิ้งนายไปหาเขา 

Steve : เธอก็รู้อยู่แล้วอแมนด้า...ความสำคัญของฉันมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าฉันตัดสินใจอยู่กับใคร หรือ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าไปเดทกับวันเดอร์วูแมน มันมีอะไรที่ต้องกังวลมากกว่านี้อีกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาเลิกกัน ซุปเปอร์แมนจะทำอะไรหลังจากที่เลิกกับเธอ? มันจะทำให้เขาแทบเป็นบ้าได้เลย

Amanda : นายแน่ใจนะว่าเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้น?

Steve : มันเป็นสิ่งที่เธอจะทำ และนั้นไม่ใช่ความผิดของเธอ ก็แค่สิ่งที่เธอเป็นอยู่

..... : อืม ดูนั้นสิ แองเกิ้ล ไม่เลวเลย จริงๆนะ

..... : อิจฉาอ่ะ

..... : คนไหนเหรอ?

..... : ...ทั้งคู่เลย

..... : บอร์ดข้อความยังกะวันรวมญาติเลย

Clark : แคทไม่เคยบอกเลยว่านายทำงานอะไรอยู่ แอรอน นี้แลปของนายเหรอ?

Aaron : ช่าย ส่วนมากที่ฉันทำอยู่ที่นี้ก็คือพยายามเล่นไล่จับ ยกตัวอย่างนะ เจ้าสิ่งนี้มันคืออุปกรณ์ที่ช่วยในการเรียนรู้ได้ไว นายสามารถนั่งตรงนี้และเรียนรู้ทุกอย่างที่นายต้องการ...ภาษา..วิศวกรรม... เหมือนกับการดีดนิ้วง่ายๆ

Clark : มันน่าเหลือเชื่อมาก

Aaron : มันจะเป็นไปได้ในสักวันหนึ่งเมื่อฉันทำให้มันถูกต้อง แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ มันจะเป็นอะไรที่มากกว่าเครื่องมือที่มีประโยชน์ มันจะกลายเป็นสิ่งเราจำเป็นต้องมีมัน

Clark : นายหมายความว่าไง? 

Aaron : การมีมนุษยธรรมก็ต้องมีขอบเขตในตัวเองอยู่ ฉันชอบพวกซุปเปอร์ฮีโร่ นั้นก็เป็นสิ่งที่ดี...พระเจ้ารู้ว่าตัวพวกเขาเองกำลังทำในสิ่งที่ดี...แต่ถ้าพวกเราไม่หาหนทางในการเร่งพัฒนาแล้วล่ะก็สักวันหนึ่งพวกเขาก็จะยึดครองไปทั้งหมด และพวกเราก็จะยอมให้เขาเอาไป ทำไมเราถึงทำแบบนั้นน่ะเหรอ? จากทั้งหมดแล้ว พวกเขาเป็นสิ่งที่ดีกว่า ลองมองดูสิ่งที่ทั้งโลกรู้สึกตอนที่รู้ข่าวซุปเปอร์แมนกับวันเดอร์วูแมนสิ นายก็น่าจะเห็นได้ชัดแล้ว?

Clark : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าฉันเห็นว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไง แค่เพียงเพราะว่าผู้คนมีอำนาจนั้นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาต้องการหนีอะไรบางอย่าง พวกเขาอาจจะแค่ต้องการ..

Aaron : โอ้ ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันรับมือกับคำปราศรัยเล็กๆน้อยๆได้อยู่แล้ว เรื่องงานพอแค่นี้ก็แล้วกัน ทำให้พวกเรารู้หน่อยสิว่านายเคยต้องการที่จะถือเบียร์น่ะ บางทีในหัวฉันมันก็ลึกเกินไปจนเข้าใจได้ยาก มันเป็นเรื่องที่ดีเลยถ้าได้ออกไปดื่มกับใครบางคนที่ไม่ได้มาจากที่แปลกๆนอกเหนือไปจากโลกที่ฉันอยู่น่ะ

CAT : เห็นมั้ยล่ะ คลาร์ก? ฉันเคยบอกนายว่าไงนะ? ฉลาดใช่มั้ยล่ะ?

Clark : ก็น่าดึงดูดดีนะ ว่าแต่ตอนนี้เธอบอกฉันได้รึยังว่าเธอเอาข่าวนั้นมาจาก...

CAT : ไม่มีทาง!! ขณะที่นายยังชอบอยู่ตามลำพัง นายยังไม่เริ่มที่จะสุงสิงกับใครเลย นาย แล้วก็เพื่อนของฉันจะเข้าสังคมด้วยกันจนกว่าฉันจะตัดสินใจให้หยุด และมีเพียงแค่แบบนั้นเท่านั้น ฉันถึงจะบอกนายว่าฉันไปเอาข่าวนั้นมาจากไหน

"รัฐยุทา สถานที่กักกันไฮเปอร์แมกซ์ "

George : เสร็จรึยังครับ มิสเตอร์ลูเธอร์?

Lex Luthor : จริงๆก็เสร็จแล้วล่ะจอร์จ นายเอาไปได้เลย

George : แน่นอนอยู่แล้วครับ ว่าแต่คุณได้ยินข่าวรึยัง?

Lex Luthor : ข่าวงั้นเหรอ? ลองมองดูรอบๆตัวฉันสิจอร์จ จนกว่าที่นายจะบอกฉัน ฉันไม่รู้อะไรหรอกนะ

George : ซุปเปอร์แมนกับวันเดอร์วูแมน พวกเขาคบกันอยู่ ข่าวนี้!! ลงไปแล้วด้วย ให้ผมเดานะ

Lex Luthor : อะไรนะ?

George : มันดูดีเหมือนกันนะครับ ถ้าถามผมนะ...ใครล่ะจะไปอยู่ใกล้ๆพวกเขากัน จริงมั้ย? มันต้องเหงาแน่ๆเลย

Lex Luthor : มันก็แค่นั้นล่ะ พวกเขาไม่ใช่คนด้วยซ้ำ พวกเขามีพลังอำนาจ คาดเดาไม่ได้ พลังอันน่ากลัว ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากนั้นหรอก

Lex Luthor : ปล่อยให้ฉันอยู่ตามลำพังเถอะ จอร์จ ฉันจำเป็นต้องคิดสักหน่อย...

Lex Luthor : ฉันไม่เคยคิดเลยว่า...แน่นอนล่ะ ฉันวางแผนไว้สำหรับเรื่องนี้ แต่ฉันไม่เคยคิดจริงๆเลยว่า...

"ก็อตแธมซิตี้"

"ก็อตแธมสแควร์"

..... : โลกทั้งใบคงรับเรื่องแบบนี้ไม่ไหวหรอก ฉันคิดว่านะ...

..... : คุณกำลังคิดในสิ่งที่คนอื่นๆกำลังคิดอยู่นะ แจน  เรื่องอย่างว่าใช่มั้ยล่ะ? โลกสั่นสะเทือนแน่นอนเลย มัน...

เมื่อเห็นนักข่าวพูดจาไม่เหมาะสมกับเพื่อนของตน แบทแมนจึงเขวี้ยงแบทตาแรงตัดสายสัญญาณทิ้งซะเลย

"ลอนดอน"

Diana : เฮซเซีย

Diana : ขอโทษที่มาขัดจังหวะการสอนของเธอนะ

Hessia : ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเพิ่งสอนเสร็จไปเองสำหรับวันนี้ เด็กๆ นี้น้องสาวของฉันเอง ไดอาน่า และเพื่อเป็นการตอบแทนสำหรับการที่เลิกเรียนเร็วในวันนี้ ไดอาน่าจะเป็นคนบอกให้เธอฟังเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญ บางสิ่งบางอย่างที่พวกเธอจะไม่มีวันลืม

Hessia : ใช่มั้ย?

Diana : ฉัน..อืม ใช่

Diana : บทเรียนของเฮซเซีย...พวกเขาสอนให้เธอแข็งแกร่ง ให้ความมั่นใจ จดจำความรู้สึกนี้เอาไว้ เพราะในบางครั้งโลกก็จะเป็นคนพรากสิ่งเหล่านี้ไปจากพวกเธอ...เพื่อบอกให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร.. หรือสิ่งที่พวกเขาสามารถเป็นได้

Diana : แต่นั้นมันผิด เธอจะเป็นคนบอกให้โลกได้รู้ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นใคร มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะบอกว่าผู้หญิงตัวน้อยๆที่น่ามหัศจรรย์เหล่านี้จะไม่เติบโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่น่ามหัศจรรย์ในตอนโตหรอก และฉันหวังว่าจะได้รู้จักพวกเธอเมื่อเธอทำตัวแบบนั้น

Diana : เธอได้ยินข่าวรึยัง?

Hessia : ทุกคนได้ยินข่าวนั้นแล้ว ไดอาน่า

Diana : งั้นบางทีเธออาจจะมาเป็นเพื่อนฉันนอกเวลาการทำงานสักหน่อย ในการทำลายล้างอะไรบางอย่างสักเล็กน้อยได้มั้ย? มันเป็นช่วงเวลาที่เครียดมากๆเลย

Hessia : ฉันอาจจะยินดีก็ได้นะ?

"ต่อมา..."

Hessia : รู้สึกดีขึ้นรึเปล่าล่ะ?

Wonder Woman : แค่นิดหน่อย

Hessia : ทำไมล่ะ? นี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการงั้นเหรอ? เธอกังวลว่าเขาจะเก็บมันไว้มิดชิดจนเกินไป โอกาสแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดหวังมาก่อนแต่ก็...

Wonder Woman : ความสัมพันธ์ของฉัน...กับใครก็ตาม...มันไม่ใช่อาหารสำหรับพวกสัตว์โลก ฉันต้องการให้เขาเปิดเผยออกมา นั้นก็ใช่..แต่ว่านี้...ฉันไม่ต้องการให้มันอยู่นอกเหนือการควบคุม

Hessia : แล้วใครจะรู้ได้ล่ะ ถ้าเขาเคยตัดสินใจมาก่อน? เธอไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้หรอกนะ องค์หญิงตัวน้อย

Hessia : นี้มันไม่ใช่เพียงแค่สิ่งเดียวในชีวิตของเธอสักหน่อย

Wonder Woman : ก็จริงนะ ฉันจำเป็นจะต้องกลับไปที่เกาะสักหน่อยล่ะ มันนานเกินไปแล้ว ฉันอยากจะเห็น ถ้าอะไรหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป บางที..เธอจะมากับฉันมั้ย?

Hessia : ถ้ามีเพียงแค่นั้นนะ แต่ไม่ดีกว่า ทีมิสซีร่าจะจมลงไปก่อนที่ฉันจะเหยียบไปบนเกาะซะอีก

Hessia : แต่เธอควรจะไปนะ ใช่เลย เกาะนั้นเต็มไปด้วยอันตราย และถ้าปราศจากพวกอเมซอนที่คอยดูแลอ่าวนั้นอยู่ ใครจะรู้ได้ล่ะว่ามันจะมีตัวอะไรหลุดออกมาก็ได้ ขอแค่เธอเปิดตาอยู่ตลอดและปัญญาก็จะอยู่กับเธอเอง

Hessia : การคุกคามสามารถมาได้จากทุกทิศทาง

เฮซเซียเขวี้ยงหอกเข้าใส่หุ่นที่จะทำร้ายวันเดอร์วูแมน

Wonder Woman : ขอบใจนะเฮซเซีย

Hessia : สำหรับการเขี้ยงหอกนั้นหรือคำแนะนำล่ะ?

Wonder Woman : สำหรับทุกๆอย่างเลย ฉันไม่ค่อยจะมี..ขอบใจนะ

Hessia : แน่นอนอยู่แล้วน้องสาว ไม่เป็นไร

Clark : งั้น มันมีแค่นั้นเหรอ? เธอได้มันมาจากแฟลชไดร์ฟในเมล์ ไม่มีที่อยู่ให้ตอบกลับ ไม่มีตัวหนังสือ แล้วเธอก็..เผยแพร่มันเนี่ยนะ?

CAT : แบบนั้นเลย นั้นมันเป็นสิ่งที่ดีมากเลยนะกับการเผยแพร่ผ่านทางบล็อกแทนที่จะมัวแต่ไปนั่งเขียนข่าวที่พลาเน็ตนั้นนะ คลาร์ก ฉันตัดสินใจแบบนั้นเอง มันเป็นสิ่งที่เรียกว่าความกล้าหาญ และมันก็เป็นการเรียกร้องที่ถูกต้อง โปรไฟล์นั้นได้ให้เราในสิ่งที่พวกเราต้องการจะเป็น

Clark : โอเค แน่นอนเลยล่ะ แต่ใครก็ตามที่ส่งสิ่งนั้นมาให้เธอ ต้องมีอะไรบางอย่างแอบแฝงแน่ๆ จริงมั้ย? ฉันหมายถึง ผู้คนที่มีอำนาจ..พวกเขาก็ต้องมีศัตรูเช่นกัน

CAT : หรือ บางทีมันอาจจะรั่วหลุดออกมาเองก็ได้!! คลาร์ก ไม่ว่านายจะคิดยังไงก็ตามนั้นก็ไม่ได้มีความหมายอะไรหรอก ใครบางคนส่งมันมาให้เรา ซึ่งนั้นหมายความว่าถ้าเราไม่รีบเผยแพร่มันออกไปแล้วล่ะก็ พวกเขาก็อาจจะส่งให้คนอื่นแทนก็ได้

CAT : เรื่องราวได้แพร่ออกไป บางคนอาจจะได้รับผลประโยชน์นั้น และ ทำไมถึงไม่ใช่พวกเรากันล่ะที่ได้?

Clark : นั้นมันเป็นคำถามที่ไม่ถูกต้องนะ แคท...สิ่งที่พวกเราควรจะถามก็คือ ทำไมถึงต้องเป็นพวกเรา?

Clark : มีตั้งหลายที่ที่จะส่งเรื่องราวอันใหญ่โตอันนี้ออกไปได้ ทำไมถึงต้องเป็นบล็อกของเรากันล่ะ? มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

CAT : ไว้ก่อนนะ คลาร์ก ฉันต้องไปแล้ว แอรอนกับฉันมีงานเฉลิมฉลองที่ต้องทำอยู่ ถ้านายอยากจะไปล่ะก็ กันลูอิสออกไปจากการสอบสวนนี้ซะ แต่ก่อนที่นายจะทำแบบนั้น ลองมองหาของขวัญดูก่อน ถามฉันก็ได้ มันเป็นเรื่องง่ายๆเลยนะ

"ในบางครั้งเรื่องดีๆก็เกิดขึ้นกับคนดีๆเช่นกัน"

โปรดติดตามตอนต่อไป!!